Мрежи од доминантни структури

(ИЗВАДОК ОД КНИГАТА ПОМАМА)

Помамениот субјект доживува пет состојби кои се преплетуваат една со друга до непрепознатливост. Тоа се: жестокосрдечноста, пристрасноста, посесивноста, уживањето и страста. За субјектот да се помами, односно за да ја доживее хаотичната синтеза на квалитетите на помамата, мора да постои предмет на интерес во него, спроти него или во форма на издвоени предмети на интерес, едниот содржан во него, а другиот надвор од него кои ќе имаат заеднички удел во градењето на субјективниот нарцистичен систем. Најчесто, субјектот се ориентира вредносно во светот во согласност со неговите внатрешни потреби и побуди. Но, каков и да е диспозиционалниот сооднос на вредносните корелати на неговата љубов-кон-себе, тој ја доживува помамата секогаш на еден ист, во смисла на едноличноста, процедурален начин. Нејзината процедурална динамика не е оштетена туку има природни недостатоци. Моќта е слична вредност која ги репарира и ги надоместува природните недостатоци на помамата со помош на своите природни предности. Недостатоците се отсликуваат во хаотичната синтеза и во лажната организираност на нејзините својства. Субјектот го чувствува структурниот однос на својствата, но не може да го разграничи и јасно да го доживее нејзиниот афективен механизам. Поради ова, таа е сродна со интуицијата и нејзината гешталт-природа. Подоцна, поточно пред самиот крај на книгата, ќе видиме дека помамата поседува незабележливи манипулативни предности кои го користат природниот недостаток. Кој вредносен корелат и да го земеме, каков сооднос помеѓу вредносните корелати и да опишуваме, помамата секогаш ќе се одвива на следниов, поедноставен а тоа во дескриптивна смисла значи доксолошки, начин.

Субјектот го забележува предметот на интерес и нагло острастува. Оваа екстремна појдовна состојба го преплавува со неодредени хиперхедонични чувства. Тој острастува толку силно што ужива во помислата дека ќе го присвои предметот, или дека ќе ги победи непријателите така што ќе го присвои предметот. Се опива како да ја остварил задачата. Луцидно втонува во својата самоизвесност и сугестивно го восприма своето самодоживување. Толку се опива што не знае дали да ужива во помислата дека ќе присвои; или да се радува затоа што страста го фрла во делузивен занес и го присилува да верува дека присвоил и ги поразил претпоставените непријатели. Оваа оптимистичка егзалтација ја пробива едно морбидно претчувство. Субјектот вообразува дека предметот на интерес можеби некако ќе успее да ја одбегне неговата непобедлива стратегија (која парадоксално се сведува на неговите пресилни чувства). Поради тоа, тој станува жестокосрдечен, почнува да се гневи, го напаѓаат злобни помисли. Но неговата допаминскo чувство и рефлексна реакција се толку големи, што жестокосрдечноста се преобразува во пристрасност. Место да направи скандал, место да ги разбуди ressentiment-инстинктите и да си го упропасти расположението, тој ги интегрира овие негативни афективни и чувствени елементи во намерата да го присвои предметот. Со тоа ја засилува намерата, а на задоволството му дава морничав привкус. Негативни очекувања се појавуваат во вид на антиципирани ментални собитија. Тие ја амбивалентизираат пристрасноста, но не ја претвораат во амбитенденциозен афект. Што значи тоа? Субјектот е крајно задоволен од идејата дека предметот му е на дофат. Во исто време го приватира стравот од неуспех, го претвора во стимул што ги засилува сите агресивни и освојувачки нагони. Задоволството не само што се одржува, туку се интензивира бидејќи елементите на нерасположеност, го потхрануваат неговиот апетит. Во оваа смисла, жестокосрдечноста сама по себе е спротивна од помамата. Помамата ги користи негативните енергии за да ги втемели, покрене и поттикне примордијалните и суптилни агресивните состојби кои ги прифаќа со голема страст, радост и уживање. Жестокосрдечниот субјект има „помала вредност“. Тој тргнува од позиција на губитник кој станува агресивен и насилен затоа што не може да го издржи претпоставеното понижување. Песимистичките афекти ги засилуваат екстатичните расположенија на помамениот субјект. Истите афекти ги присилуваат примордијалните расположенија поврзани со инфериорноста да се преобразат во пориви спротивни од нив. Затоа, жестокосрдечниот субјект во тие мигови не може повеќе да го трпи она што барем лично го смета за терминално понижување и избувнува на крајно немоќен начин. За разлика од него, помамениот субјект е супериорен, иако и неговите чувства, намери и побуди се неартикулирани и диви.

Ќе се обидеме да ги надградиме доксолошките структури на помамата. Пронајдовме начин според кого ќе го усложниме описот без да внесеме дух на противречност во претходните феноме-нални впечатоци.

Па така, наједноставно кажано, помамата е хиперхедонична побуда. Таа е екстатична намера која наполно се темели врз екстремното чувство на задоволство. Како и да се одвива помамата задоволството е почетна и крајна цел. Секоја намера се преобразува во побуда како последица на некој си пресилен афект. Побудата е високоенергетизирана намера. Постојат повеќе форми на побуда во латинскиот и англискиот јазик. Најблиска до помамата, вака како што ја разбираме ние, е латинскиот поим смислен од Тома Аквински, concupiscentia,¹ што значи злобна похота. Похотата е сексуална побуда. Таа очигледно е втемелена врз задоволството. Но похотливиот, оној што негува и е исполнет со високоелектризирани сексуални намери, е во исто време злобен, бидејќи нема пристап до предметот на интерес или бидејќи сака да го злоставува предметот за да му се освети. Така, тој се предиспозиционира за да изведе еден грозен акт: да силува. Concupiscentia се изедначува со помамата под еден услов. Ако задоволството раководи со доживувањата на похотли-виот. Со други зборови, ако злобата е модул на задоволството, злобно похотливиот станува помамен. Недостапноста на предметот или осветољубивото копнеење да се злостави предметот неизбежно раѓаат злоба. Злобата ја придружуваат агресивните расположенија.

Но помамата не секогаш ја вклучува агресијата во својата лажно организирана структура. Следно ќе разгледаме каков однос воспоставуваат агресијата и помамата. Најдобро е да се почне со апсолутната агресија.

Поим што ја претставува дивата и непромислена агресија е rabidity. Најчеста предрасуда поврзана со безумно агресивниот субјект е сфаќањето дека тој мора да биде смртно сериозен; дека е пренапрегнат згрчен и премногу фокусиран на потенцијалот за насилство и на објектот што го дразни. На прв поглед, тој не може да биде поинаков затоа што агресивните чувства го згрчуваат, а агресивното однесување го напрегнува толку што тој е неспособен да доживее афекти пофлексибилни од гневот, лутината и садистичката егзалтација. Со други зборови, ригидноста ја обликува безумната агресија на субјектот. Тој е екстатичен, се егзалтира, доказ за тоа се активниот и пасивниот бес. Од оваа перспектива тој е рибиден. Во исто време, тој не е флексибилен, остар е, скаменет, непопустлив, постапува нагло и прекумерно. Следствено, рибидноста станува ригидна. Според тоа, субјектот не може да почувствува задоволство и му се затвора пристапот до помамата, исто како што злобно похотливиот, т.е. жртвата на concupiscentia, не може да се доближи до предметот на интерес. Побудите на рибидниот субјект се лишени од секаков вид хедонизам; се темелат врз крајно автоматизирани и неутрални хедонистички нагони. Во нагонот за агресија е заложено чувството на задоволство, но тоа не значи дека додека е агресивен субјектот трпи позитивни расположенија. Покрај агресијата, самото задоволство го доживува како сопствен неуспех. Вака, барем, се чувствува секој родител додека го тепа своето дете и откако ќе го истепа. Некои субјекти се толку склони кон агресија што таа им се допаѓа толку многу што не се осврнуваат на околноста и нејзините морални перспективи. Тие чувствуваат задоволство додека се агресивни. Афектот на гнев што ја раѓа агресијата се меша со афектот на задоволство за време на процесот. Така помамата се провлекува во агресивното однесување и ја соенергетизира побудата која е неутрална од хедонистичка гледна точка.² Други, не ја сакаат сопствената агресија, но откако ќе ја остварат, ја љубат инстинктивно. Ако ги земеме предвид сите случаи на агресивно однесување, ќе забележиме и заклучиме дека помамата, или духот на помама, присуствува во агресивното расположение секогаш кога рибидниот субјект чувствува задоволство, без оглед на тоа во кој интервал од процесот избувнува задоволството.

Заедничко за помамата и рибидноста е прекумерноста. Рибидниот субјект е прекумерно агресивен. Помамениот субјект чувствува претерано екстатично задоволство од самата фиксираност за избраната вредност. Всушност, прекумерноста покажува дека субјектите се егзалтираат подеднакво силно, на два различни начина. Колку помалку агресијата се соединува со задоволството, толку повеќе се оддалечува рибидноста од помамата. Сепак, нивен најмал заеднички содржател останува прекумерноста олицетворена во енергетските форми на задоволството и гневот. Ваквата неутрална позиција на прекумерноста која е симбол за екстаза ја претставува поимот craze. Помамата функционира во форма на craze толку колку што е задоволството екстатично и го егзалтира субјектот. Рибидноста има исто така craze-форма толку колку што субјектот се гневи и преку гневот си ја предизвикува екстатичната состојба на агресија. Но, субјектот може да се однесува псевдоагресивно. Тој ги симулира агресивните изрази на однесување, но не се чувствува вистински агресивно. Агресијата проникнува скромно во неговото битие, гневот го освојува толку колку да ја обелодени комедијата и мајмунските одигрувања на субјектот. На ист начин, субјектот може да ја користи и да управува со помамата. Во двата случаи, субјектот управува со душевните процеси. Самата душа ја претвора во алатка на своите психологистички експерименти. Вака контролираното однесување и вака контролираните чувства формираат латентен синдром. Латентниот синдром лесно може да стане вистински и конзистентен, да се супстанцијализира ако субјектот вложи малку повеќе од своите душевни сили во него. Субјектот ја одржува оваа врамена патолошка структура во течна состој-ба. Не и дозволува да се претвори во чудовиштето кое самата таа е однапред потенцијално. Ваквиот вид на користење на екстатичните расположенија и чувствата на задоволство и незадоволство се нарекува frenzy. Субјектот кој е во состојба на frenzy си избира афективен комплекс, па може да го развива или да го одржува на рамниште на практикуваната антиципација. Всушност, помама-та настанува со помош на frenzy-техниката. Субјектот се фиксира за вредноста, најчесто внатрешната вредност ја поврзува со сродната надворешна вредност. Почнува да ја имитира состојба на помаменост. Екстатичното чувство на задоволство се буди во него. Нагонот што го намамува кон предметот на интерес го опива. После тоа, субјектот се самонамамува независно од frenzy-техниката. Тој бара секакви трансцендентни причини да го љуби предметот на интерес. Така, субјектот учи сите перспективи поврзани со неговиот однос со предметот на интерес, да ги претвора во деривати на задоволството. Како последица на ова ја поприма craze-состојбата. Толку е екстатичен што задоволството од посакувањето на предметот на интерес го меша со задоволството од тоа да се поседува предметот.

Помамата е дива, неартикулирана и прекумерна како сите состојби што ги претставува и не ги претставува. Тоа не значи дека во исто време, таа не е суптилна. Според тоа, се пројавува како забележителен но интимен дел од изразите на битието. Солипсистичката природа ѝ овозможува на помамата да се пројави прекумерно, и во исто време да биде латентно впечатлива. Душата е преполна со неа, а субјектот изгледа прилично нормално. Исклучиво поради ова, помамата е праформа на моќта и нејзин највпечатлив потсвесен израз. Таа е примордијален и релативно траен импулс што ја претставува моќта per se. Во исто време помамата целосно ја затскрива зад своите влијанија, кои се чудно-зауздани влијанија и на моќта.

Како моќта се раѓа од помамата и како создава афективни структури независно од неа, ќе треба допрва да докажеме. Тоа ќе биде макотрпен, но благословен процес. Пред да нурнеме подлабоко во тематскиот хоризонт ќе нагласиме, дека воведната дефиниција за помама е живописен образец. Тој ќе ни помогне правилно да ја доживуваме помамата додека ја ставаме во врска со останатите семантички структури.

Субјектот откри и научи како се обликуваат произволни образи во душата. Ги заокружи интуитивните процеси, продре во визуогената сфера, успеа да ги организира хипнагогичките слики и проекции, ги усоврши instruere instructio instruction и inconstruction, ги запозна детално иманентните гешталт-механизми на интуицијата и пригодната вообразба, ја проучи псевдо-практичната инсталација на обидот и го продлабочи увидот во структурите на помошното внимание. Тој, самиот поим за синтаксичка структура го отелотвори во механизам од иманентни функции кои се развиваат и повторуваат на нови начини. Изведе постапка својствена за современите естетики процеси:

„Место да се соопшти содржината на се прави обид да се познаат рекурентните структури, да се прифатат засекогаш и да се остварат оптички такви какви што се. На површината на сликата не се претставува видлива стварност, туку се прикажуваат самоидентични структури. Тие се замислуваат како нешта што се наоѓаат во темелот на едно бесконечно богатство на значења што можат да се формираат и кои треба допрва да се остварат. Тоа се случува така што тема на сликовната стварност не се содржините на прикажување, туку средствата на прикажување. Т.е средствата и формите на содржинската конституција“.³

Архитектониката на произволни образи целата се одвиваше во овој дух. Таа беше суперсложен апарат на релевантни структурации, или поедноставно кажано, беше процесор динамичен во себе, статична функционална структура од која зависат сите динамични сликовни и сензомоторни пројави на господарско однесување и дејствување. Како последица на тоа, неговиот его-волумен порасна, а со него се воздигнаа и сите форми на примитивната гордост. Последново, најмногу ја осветли моќта која сеуште не може да излезе од потсвеста и да се претвори во етигема, во транспарентен поим со разновидни конструктивни потенцијали. Сега, субјектот постепено ќе почне да излегува од светот на иманентните механизми и ќе се обидува да ги отелотвори содржините кои се темелат врз нивната трансцендентна активност. Како што влезе во овој свет со помош на интуицијата, нагонот, потребата и сеќавањата, сега субјектот ќе излезе од него постепено извлекувајќи ги од механизмите конкретните произволни содржини на нарцистично господарење.

Субјектот се наоѓа помеѓу чеканот и наковалната. Од една страна, не може да се справи со чувствата на надмоќ што извираат од него неконтролирано. Од друга страна, знае дека неговите креативни можности се сеуште релативно силно ограничени, па затоа, не смее да се опушти премногу. Помамата, не е ништо друго освен, конкретен и детализиран облик на соработката помеѓу екстатичната душевна состојба и ограничениот напредок.

Субјектот се наоѓа во една трансоказионална атмосфера. Таа му дава сигнали да открие какви психологистички придобивки може да му понуди и да му даде помамата. Субјектот чувствува дека помамата може да му помогне да дознае уште многу работи својствени за битието на произволниот образ, кои познавањето на интуитивните работи, не можеше да му ги овозможи. Тој чувствува дека помамата може да му помогне да дознае уште многу работи својствени за битието на произволниот образ, кои познавањето на интуитивните работи, не можеше да му ги обезбеди. Да не заборавиме: субјектот не создаде конкретен произволен образ. Тој дојде до неговиот праг. Но зад прагот се соочи со нов праг со потенцијали содржини што се кријат зад него. Уште кога го претвори сеќавањето во образ и во симбол на непоместливото диспозиционално држење и непроменливата иницијална состојба, субјектот сериозно почна да и се доближува на моќта. Нејзината потсвесна маска почна значително да се рони. Искуството со сеќавањето беше доволно за да го направи посвесен за господарските работи од кога и да било претходно. Откако научи како се подготвуваат произволни образи, неговото чувство за нарцистично-господарските доживувања порасна стократно. Така, главните мотиви на субјектот што се подготвуваат да станат транспарентни се поддржани од ментална и од психичка, од свесна и емоционална перспектива. Едно од најважните нешта е што субјектот веќе знае да изготвува процедури, затоа што ја знае суштината на постапното дејствување. Ова значително ќе ги зголеми неговите вештини за запознавање со светот на моќта.

Во еден дисфункционален труд, помамата ја претставивме како инс-трумент на моќта, преку кого моќта се обидува да го привлече субјектот и да го присили да ги посака предметите што ја репрезентираат. Моќта беше архетипски објект на интерес, а помамата – единствен можен начин на точно посакување да се поседува архетипскиот објект. Субјектот ја има моќта, или ја нема, свесен е за нејзиниот објектен статус или не е. Освен тоа, моќта е афективен објект на интерес. Субјектот никогаш не може да ја третира помамата како објект на интерес, и покрај тоа што е силен афект. Толку силен, впрочем, што субјектот го претвора во објект што и се потчинува, во објект-за-неа, затоа што нејзината природа постои за да ги насочува, заведува и присилува другите да посакуваат диспозиционирани објекти и центростремителни предмети на интерес. Помамата е исклучиво центробежен предмет на интерес. Ваквата афективна положба на помамата би требало да и даде овластувања врз оперативните постапки на субјектот. Тогаш зошто таа го кочи процесот и го заглавува субјектот во своите неплодни процедурални замки?

Тоа е така бидејќи субјектот не ја спознал доволно свесно моќта како безусловен објект на неговиот интерес. Свеста-за-моќта не е доволно изразена за субјектот да ја унапреди функцијата на помамата. Моќта се буди, но не е доразбудена. Во оваа фаза од будењето на моќта, субјектот се обидува да ја истисне од себе моќта како „друго нешто кое е највисок принцип кому субјектот му се потчинува доброволно“. Помамата работи секогаш во позадина како лудо верен следбеник на моќта. Моќта се обидува преку неа да избувне надвор и да ги организира постапките на субјектот. Помамата настанува како желба која временски мора да се оствари во рамките на настан што ја поттикнува со своето присутно траење. Настанот предлага и вклучува одредени дејствувања кои доведуваат до остварување на желбата. Или помамата е иманентна желба која гасне токму затоа што настанот почнал да се одвива и ќе заврши пред желбата да биде исполнета. Не и дозволува на желбата да се оствари бидејќи субјектот не се чувствува доволно силен да дејствува храбро.⁴ Сама по себе без охрабрувачкиот потенцијал на моќта помамата ја предизвикува втората состојба во душата и го искривува однесувањето на субјектот. Таа е безумна решеност да се дејствува која не ги пречекорува границите на екстазата што ја предизвикува.

Стремежот на моќта да воспостави отворена власт врз битието на субјектот не е единствено нешто по што моќта се разликува од помамата. Стремежот навестува колку ќе биде поинакво и поголемо влијание на нарцистичната процедура на господарење со која процедурата на помамата не може да се рамни и покрај тоа што го антиципира духот и целите на првата, повлијателна процедура.

Помамата ги организира околу себе и за своите цели: 1) свеста за величината која му е на дофат на субјектот и е олицетворена во предизвикот, 2) субјективната величина која е суплемент на неоткриената моќ и субјектот претпоставува дека ја поседува однапред, 3) заслугата која си ја припишува со самото тоа што пронашол значаен предмет на интерес и 4) волјата за господарење која е „дух на духот“, т.е. ги предусетува сите вистински механизми на господарење но не му помага на субјектот да ги запознае како такви.

Ваквата конституција од афекти кои се организираат во процедура, нивното постојано циклично наследување и заменување и нивната динамична афективна мрежа ја претставува структурата на генералниот нарцизам. Секој нарцистичен карактер ја негува во себе оваа структура. Се стреми да ја оствари и да ги задоволи нејзините цели, дури и тогаш кога не го прави тоа и нема доволно сили бидејќи не ја воспитува во себе свеста-за-моќ. Субјектот негува шизофреничен однос кон факторите во структурниот нарцизам, кој се покажува како афективна процедура на помамата. Тој не проектира во себе автоскопски двојник (двојник кого го интроспектира јасно божем е поединечност отселена од душата и има карактер спротивен од неговиот). Не, субјектот ги претвора во лажни личности факторите во процедурата на помамата и во структурниот нарцизам. Тие функционираат како едноумен легион кој дејствува исклучиво за да ги оствари своите цели. Заедно и наизменично го уверуваат субјектот не само дека ќе биде неговата заслуга за надминување на предизвикот туку ќе го исполнат со енергична самодоверба. Во идеални околности енергичната самодоверба би можела да му овозможи да ја доживее заслугата sui generis. На субјектот му се причинува дека ја слуша величината-на-дофат додека му шепоти: погледни го меркантилниот предизвик, тоа е Јас-облик што те провоцира од транспозиција. Надвладеј го и ќе ме имаш мене, Јас-обликот, совладаниот предизвик кој ти припаѓа тебе и ти ја зголемува субјективната величина. На субјектот одново му се причинува дека величината-на-дофат и го позајмила гласот на субјективната величина. Вторава го напомена и потврди она што всушност, го кажа првата. Откако се случи незабележливо и опскурно оваа слушна трансакција, субјективната величина му зборува на субјектот со молњевит глас: јас сум скриена во оној предизвик, дејствувај оперативно, справи се со неговите перфидни поместувања, отстапувања, одбегнувања и напади. Усоврши ме така што ќе ја објективираш заслугата. Од заслугата ќе засвети оствареното надвладување. Надвладувањето ќе им открие на другите зошто нашата мајка – величината, е вистинска сила, откако ќе го преобрази поредокот на предизвикот и ќе ме објективира во преобразениот поредок. На субјективната величина и се приклучува волјата за господарење, која астматично и изобличено ги симулира вистинските господарски пориви. Волјата за господарење ја потсетува субјективната величина дека е премногу оддалечена и се држи на големо растојание од потенцијалниот предизвик за да ја распали желбата за превласт на субјектот. Но волјата за господарење не ја наговара субјективната величина и не ја провоцира да настане во субјектот. Таа му упатува отворен повик на субјектот: зарем не гледаш колку е блиску до тебе еден од објектите по кои копнееш цел живот, а ти требаат за да го изградиш единствениот Јас-идеал? Твојата разнолика преокупација го претвора во „суштина над суштините“ објектот кој за ситните умови не е ништо друго освен ронка светкав песок. Среќен си што си го пронашол твојот Јас-идеал, што твојот ум не е опседнат и не се мачи со величината која ја замислува и чиј идентитет не може да го пронајде бидејќи не знае кој предизвик му прилега најдобро и каква заслуга треба да лови. Јас-обликот е потенцијален објект на интерес што ти овозможува да произведеш многу оперативни упатства. Јас-обликот е отворен предизвик, се вклопува само во твоите нарцистично-господарски интереси. Те повикува да ги оствариш задачите за да ја задоволиш структурата на љубовта-кон-себе. Покрај тоа, те обврзува да се исполниш со афективните сили на помамата и за да ја доживееш нејзината процедура in actio. Помамата е само чиста хиерархија од постапки кои не се координираат и синхронизираат со твоите движења во стварноста, но ние ѝ даваме цврста основа. Структурата на нарцизмот и дава насока на помамата и нејзините афекти, иако таа е склона да се изолира и да се соживува само со себе. Ние сме узди кои ја враќаат на правиот пат секогаш кога ќе се занесе. Задоволувањето на генералната нарцистична структура, исполнувањето со афективните сили на помамата и синхронизирањето на процедурата и дејствувањето се еден-ист процес. Ваквата појава на работите ме конституира мене – волјата за господарење. Но ти само ја предусетуваш мојата највисока смисла, парчињата провидна содржина не можат да се претворат во твое лично искуство и да се соединат синоптички. Патот е долг и заморен. Тргни веднаш.

Помамата се сосредоточува врз љубовта на субјектот кон себе самиот. Ја зајакнува со организирање на чистите нарцистични фактори, бидејќи субјектот сеуште нема претстава за вредноста и функцијата на свеста-за-моќта. Поточно, помамата сеуште го нема соодветниот прибор, ни потребниот капацитет, за да ја произведе ваквата свест. Свеста-за-моќ е развиена инваријанта на љубовта-кон-себеси. Свеста-за-моќта и чувството на господарење се неформално аналогични. Тоа се две лица на единствената психоментална површина. Вистинското чувство на господарење ја апсорбира чистата структура на нарцизмот и ја надминува несовршената процедура на помамата. И свеста-за-моќ ја контролира улогата на помамата, на унапредува и преобразува структурата на нејзината процедура. Досега, аналогијата меѓу свеста-за-моќта и чувството на господарење е формална. Тоа што аналогијата ја прави неформална е фактот дека свеста-за-моќ и целосното чувство на господарење не можат една без друга. Свеста-за-моќ не може да се развива и да расте без чувството на господарење, без него субјектот не може да ја посакува моќта. Чувството на господарење не постои вистински и не може да опстои како нараснувачки интензитет, ако субјектот не е свесен за моќта. Затоа волјата за господарење е парцијална, расцепкана, искината, продорна но неуверлива. Чувството на господарење и моќта се бркаат едно со друго во помамата. Или ако се во непосредна близина не можат меѓусебно да се препознаат. Помамата е на половина проклета, на половина благословена состојба.

Помамата се случува како последица на неопходноста љубовта-кон-себеси да ја надомести неприсутната (намерно не велиме отсутна) свест-за-моќта. Овој недостаток и неговото надоместување се незаобиколен конститутивен елемент на „периодот“ пред да се разбуди моќта. Не само што им дава остроумни докази и ги потпалува лукаво нивните амбиции, туку веќе видовме како ги претвора во „говорници“ кои се провоцираат и поттикнуваат шизогено едни со други. Така, помамата ги произведува и формалниот и динамичниот аспект на несовршената процедура.

Притоа, мора да се нагласи дека иако се подобро структурирани, генералните стремежи на нарцизмот, исто така не се докрај регулирани. Тоа што субјектот не произведе конкретен произволен образ значи и дека не поседува его-форма што ќе може да ја оствари и следи. Без его-формата, нарцизмот не може да цвета и да се развива. Без неа ќе остане вечно нерегулиран (иако е делумно артикулиран) затоа што субјектот не ги задоволува неговите потреби, односно потребите на самољубието. Конкретниот произволен образ е его-форма, или има повеќе его-форми во себе, кои целосно или делумно го конституираат Јас-идеалот. Слично на тоа, помамата има две структури: таа е составена од афектите спомнати во воведот, и е во постојана корелати со структурата на генералниот нарцизам. Неа ја импрегнираат специфичните афекти, а таа го импрегнира генералниот нарцизам. Но последното не значи дека таа секогаш успева да си подигрува со нарцизмот како што ќе посака.

Со тоа мисли дека ја засилува љубовта-кон-себе, меѓутоа, ја поттикнува моќта да се разбуди од сонот и да ја освои свеста. Љубовта-кон-себеси не е ништо друго освен свест-за-моќта која паднала во длабок сон. Но помама-та ја буди свеста-за-моќта преку љубовта-кон-себеси така што го присилува субјектот да му се посвети на предизвикот и да се справи со задачите. Ако субјектот е незадоволен како се одвива неговата колизија со пре-дизвикот, опаѓаат животните сили на нарцизмот. Тогаш, не само што свеста-за-моќта е во сон, туку и љубовта-кон-себе се затвора во себеси, бидејќи субјектот мисли само на разочарувањето.

Но помамата има „адут во ракавот“. Таа го поттикнува субјектот да се соживува со структурата на генералниот нарцизам. Го тера да ја практикува несовршената процедура во вид на организација динамична во себе која се препроизведува себеси постојано. Освен тоа, априорно ја укинува временската синтеза со стварноста и неотповикливо прекинува да се координира со дејствувањата во заедничкиот ἀμφιθέατρον. Со други зборови, помамата сака нејзините необуздани афекти да се координираат со факторите на генерален нарцизам, нивната структура да ги среди колку што може нивните хаотични врски. Така, таа верува дека ќе ја засили својата генерална диспозиција, дека ќе го продлабочи својот солипсистички модус вивенди и повеќе ќе ги овласти своите афекти. На некој извртено искрен начин, помамата сака да ги злоупотреби факторите за да им даде власт на афектите. Смета дека ако ја зголеми сопствената афективност ќе ја зголеми и љубовта на субјектот кон самиот себе. Таа е извртено искрена, бидејќи со тоа ќе го поттикне субјектот потрезвено да го доживува и да се соживува со афективната структура на нарцизмот. Самовљубеност засилена со помош на помамата ќе го охрабри субјектот подобро да ѝ пристапи на генералната нарцистична структура. Така, субјектот ќе си ги врати, па дури и ќе ги засили нарцистично-господарските предиспозиции. Уживањето, страста, жестокосрдечноста, пристрасноста, посесивноста ќе ја исполнат самовљубеноста со сила. После тоа, субјектот ќе ги гледа појасно суштините на заслугата, чувството на величина, субјективната величина, заслугата, волјата за господарење. Којзнае можеби љубовта кон себеси ќе го поттикне целосно да го доживее чувството на господарење и да ги постави концептуалните темели на неговата волева форма. Засега, надмоќта е „врат“ на господарењето, пасивна суштина што треба да се активира.

Овој момент најживописно ја отсликува разликата помеѓу процедурата на моќта, со која делумно ќе се занимаваме подоцна и исцрпно и процедурата на помамување.

Моќта се стреми субјектот да ја практикува процедурата исклучиво за да се охрабри и по секоја цена да дејствува оперативно во стварноста. Таа може да не успее да му помогне на субјектот да биде храбар, а нејзината процедура ќе се сведе на пристапи на помамување кои се самодоволно активни. Дури ни тогаш нема да се променат првостепената цел на моќта и суштината на нејзината процедура. Помамата е непродуктивна сама по себе секогаш кога треба да го поттикне субјектот да дејствува отворено, оперативно и храбро. Таа е како заведувањето, кое се врти во круг и ужива во своите делузии, дури и тогаш кога субјектот не му се потчинува. Помамата прави се исклучиво за себе. Таа е крајно егоцентрична и обожува да се капи во сопствената вода од афекти. Но таа е преодно продуктивна секогаш кога успева да му помогне на субјектот да стане свесен за моќта, бидејќи само преку неа и никако поинаку, свеста на субјектот може супстанцијално да се соедини со моќта. Очигледно е дека субјектот може да биде свесен за моќта, без да се помами по неа, или по други работи кои силно асоцираат со моќта. Но, трикот се крие во тоа што субјектот станува супстанцијално свесен за моќта пред тоа, моќта длабоко го потресува и почнува да управува со неговиот живот, откако ќе се помами по неа непосредно, или откако ќе се заљуби во неа со посредство на помаменоста по други асоцирани нешта. Субјектот кој знае дека до свеста-за-моќта се доаѓа преку помамата, ја форсира помамата за се впрегне во моќта со целото битие. Притоа, интензитетот на љубовта-кон-себе е мерило за тоа колку помамата успеала да ја разбуди моќта и да ја претвори во преовладувачки елемент на свеста.

Дали моќта и помамата имаат нешто заедничко освен формалната врска што ја воспоставуваат преку сопствените процедури? Врската е неопходна за моќта што побрзо и поефикасно да избувне од потсвеста. Секој елемент на врската е супстанцијален и густ. Но дали постои афективна рамка според која моќта и помамата можат да се поистоветат поопипливо?

Сите ние, без исклучок, се стремиме да станеме господари, да имаме моќ или да постигнеме величина. Ако сме целосно отсечени од диспозиционалниот хоризонт, се обидуваме да го искористиме диспозиционалниот потенцијал што ни е даден во конкретниот сплет на околности или во панорамата на различните множества. Не постои форма на дејствување што не е диспозиционална од одредена перспектива или не ни дава предност. Дури и дејствувањата кои се морални и етички исправни, содржат дух на диспозиционалност преку кого го задоволуваме нагонот за превласт врз другите. Самољубивиот пристап кој не може да го скрие своето лице е лахмусова хартија која ги отсликува нашите вистински мотиви без разлика колку праведна, ризична и наизглед самопожртвувана е иницијативата што ја преземаме. Без разлика дали сакаме да ги придобиеме другите со разумниот пристап, или сакаме да не слушаат затоа што сме вистински мудри, заедничкото и туѓото лично добро не се првостепени цели туку гладта по обликот на моќ што им одговара на нашите предиспозиции и на искуствата што ни го формирале карактерот. Ниче предвиде колку е неодолив и несовладлив овој нагон. Него го бараше во секој гест на човечките битија, стана претерано скептичен во однос на човечката природа и во секое движење гледаше расипаниот рефлекс на нагонот. Секое негово толкување и опис полни со отворен презир се темели врз претпоставката дека луѓето се апсолутниот потсвесен мотив што го практикуваат неотповикливо и во согласност со склопот на животни околности. Затоа полуде. Неговите пропозиционални преувеличувања се отсликаа во радикалното душевно заболување. Сепак, тоа не се чисти предрасуди, туку модифицирани вистини кои важат за секој човек, посебно за оној со изразен грандиозен нарцизам.

Нагонот за превласт и копнежот по моќ се полиморфни стремежи и пориви кои задираат длабоко во несвесното и ја обликуваат неговата поливалентна природа. Ако постои нешто што го поседуваме пред да дознаеме дека е во нас, наше и ги предодредува сите наши само-воздигнувачки постапки – тоа е чувството на моќ. Шлаермахер предусети дека постои нешто скриено толку длабоко во нашата свест што ни самата свест не може да го открие. Тој, на скриеното нешто целосно му ги потчинува разновидните дејствувања кои се последица на полиморфното влијание на моќта, поливалентната природа на несвесното и поливергентниот интерес на свеста. Шлаермахер изненадувачки точно опишува како постои ова апсолутно нешто во нашата душа кое се тотализира преку нашето битисување. Името на другото нешто кое е појава со универзален афективен каркас не може да го распознае ни врвниот класичен дијалектичар, иако ја познава до последната поединечност нејзината онтолошка структура.

Зарем не сакаме да станеме сопственост на нешто друго преку пребарување на највисоките принципи во нас? Дотолку повеќе, ние тоа нешто го претпоставуваме како нешто што веќе го имаме и згора на тоа сакаме да се дотуркаме до него со свеста. Другото нешто го проникнува цело наше знаење, но несвесно и преку формата на дејствување. Всушност, тоа е правиот агенс кого свеста сеуште го нема присвоено.⁵

Моќта и помамата имаат идентична афективна власт врз душата и дејствувањата на субјектите, од поглед на нивната способност да не преокупираат, апсор-бираат и присвојат. Не постои човек кого барем еднаш силно не го егзалтирала помислата дека се диспози-ционира (под диспозиција ја подразбираме секоја очигледна и возбудлива предност на субјектот пред другите субјекти). Без разлика дали човекот свесно дошол или ненамерно се довел себеси во ситуација да биде помоќен во нешто од другиот и супстанцијално да се диспозиционира, нарцистичното доживување на моќта и диспозиционалната самоизвесност кои се раѓаат од таквата положба се неизбежни пориви, нагони и стремеж што ја освојуваат душата. Спонтано ја потчинуваат душата толку што субјектот заборава на себеси за да се доживее како технички носач на нивната суштина. Ваквото самопотчинување и доброволно паѓање на субјектот во прегратките на објективната суштина е всушност надворешен акт на апсорпција, присвојување кое го изведува објективната суштина. Без оглед колку суб-јектот ја познава содржината на егзалтацијата, без ог-лед колку го чувствува ипостазирањето на објективната суштина за време на спонтаната апсорпција и присвојувањето и независно од тоа што го согледува понижувачкиот поттекст на афективниот процес, субјектот се самозаборава, па својата ипостас и ја припишува на објективната суштина. Исконски своето го смета за исконски туѓо. Вака, субјектот станува чуден објект и за моќта и за помамата. Но противречностите не запираат тука. На крај, колку и да го изгубил и да го предал идентитетот на други објективности, субјектот се освестува за себеси и својата апсурдно неодолива положба. Како да не се случило ништо, се радува што дозволил да го потчинат толку привлечни сили и да го претворат во условно обезличен објект. Помамата и моќта го обезличуваат субјектот условно, бидејќи тој е свесен дека е господар и покрај тоа што со него господари другото. Свеста-дека-е-господар зачувува за него дел од идентитетот. Вака се одвива генералната психоенергетска процедура која ги одразува општите господарски амбиции на субјектот. Копнежот по господарење го става во положба на влијателен објект и делумно самоидентичен фактор во процесот. Свеста дури и да ја присвои моќта, субјектот ќе остане во власта на двете, или на едната од двете независни сили. Моќта го обзема одеднаш битието на субјектот бидејќи е однапред срасната со него. Помамата е исто толку зловолна и прониклива, но го проникнува субјектот постепено, и покрај тоа што се одвива премногу брзо. Затоа, влијанијата на двава предоминантни афекти се толку слични и сродни.

Пред се и најважно од се, повторно ќе се повикаме на претходната книга од серијата, беше тоа што помамата го возбудуваше субјектот и со тоа го присилуваше да го зграпчи идеалниот рецепт за надминување на предизвикот, божем таков постои во негова непосредна близина како материјален објект и како медиум на величината која може да се дофати. Во исто време, субјектот не можеше да го избрише фактот од свеста дека сека и овде е објект (потчинет) на помамата, иако помамата со сите сили се обидуваше да му ја подметне спротивната заблуда. Рецептот го присилуваше да верува дека се зависи од него и дека помамата е само психологистичко средство во неговите раце кое ќе му помогне да се инспирира за големи потфати. Субјектот, без оглед на тоа што свеста силно и постојано му се опираше, ја прошири лажната претстава за својот однос со помамата и продолжуваше попречено да верува дека остварувањето на протенциите зависи од него, а не од афектот на помамување. Оваа точка е пресвртна, бидејќи субјектот или ќе мора да дејствува оперативно и да се соочи со предизвиците, или ќе побегне, ќе се повлече во себе и агонично ќе ја преповторува самодоволната процедура на помамување. Потенцијалниот составен дел на субјективната величина ќе престане да му биде на дофат, нема да има повеќе средства да ја потхранува субјективната величина, заслугата ќе се дедуцира во претстава за дејствувањата кои ќе ја овозможеа победата врз предизвикот, нема да го задоволеше едноставното чувство на господарење бидејќи нема да ја оствареше најзначајната постапка – преобразбата на туѓиот поредок во свој. На субјектот или буквално ќе му се згади положбата на фиктивен господар, или ќе се научи бесрамно да ужива во неплодната егзалтација избувната под дејство на чистите процедурални циклуси на помамување.

Ова мора да се забележи сега. Во Објектот како моќ (која е патем кажано додаток во оваа серија) , помамата се пројавува кај субјект кој е свесен за моќта и кој сосем намерно се стреми да превладее во стварноста со употреба на оперативни упатства и стратегии. Тој ги меша измислените образи со реалните состојби што му овозможуваат идна превласт. Поточно ограничено ги измислува образите, замислува само асоцијации кои се вклопуваат во реалните околности. Тоа се исто така приспособливи образи со пошироки ингеренции и со повеличествени контексти. Подолу ќе видиме како субјектот ќе почне апстрактно да размислува за односот помеѓу дејствувањето и намерите во рамките на образот, поттикнат од врските помеѓу интуитивните механизми и инструктивните шеми. Во ниеден опис содржан во оваа книга, не се темели врз транспарентниот светоглед на нарцистично господарење и неговите ситуации.

Каков и да биде исходот од недејствувањето на субјектот, тој, на овој или оној начин ќе се заразува себеси, ќе се самоафектира преку помамување, ќе ужива горко или ќе се мачи страсно. Фиктивното господарење ќе стане незаменлив предмет на вечното, неплодно и делузивно самовоздигнување. Ќе се претвори во објект на гордоста заснована врз голи фикции, а гордоста ќе ја стави маската на надмоќ, но додека го покрива со маската смешниот лик ќе го направи уште посмешен. Љубовта-кон-себеси ќе го спаси субјектот и неговите егоцентрични пориви од срамот, бидејќи ќе биде нескршлива и непробојна подлога која ги зацврстува дрскоста и рамнодушноста. Заради неа, субјектот нема да го погази Јас-идеалот, исто колку што нема да ја напушти идејата за создавање протенцијален рецепт. Исто така нема да се откаже од можноста и неопходноста да дејствува оперативно, макар тоа да биде во облик на чиста намера. Тоа не значи дека љубовта-кон-себеси ќе остане невина и чиста и нема да му предизвикува сериозни непријатности. Ако субјектот не успее помамата да ја издигне до свест-за-моќта, загаденото задоволство од себеси ќе го расипува вкусот на сите самодоживувања. Откако ќе ја конституира свеста-за-моќта во своето битие субјектот мора да изоди голем пат, за да стане неколебливо храбар и да дејствува остро и оперативно. Подоцна ќе се увериме дека смислувањето протенцијален рецепт зависи од тоа дали субјектот ќе достигне одредени етапи во процедурата на моќта. Пред да се случи сето ова, егзалтациите ќе продолжат да настануваат, ќе траат и ќе зачестуваат.

Помамувањето по функцијата на сеопфатен господар без да покаже стварна иницијатива, ќе му донесе многу непријатно енергетско искуство на субјектот. Толку ќе го осакати неговото храбро однесување, што субјектот ќе посака да го прекине „рандевуто“ на љубовта-кон-себеси и потребата да го совладува предизвикот. Субјектот ќе сака да господари со сите фактори во плодната ситуација, ќе се опива од таквата помисла. Меѓутоа, во исто време ќе се плаши да се заљуби во се-беси бидејќи љубовта-кон-себеси веднаш ќе го поттикне да размислува за оперативните недостатоци и нарушеното дејствување. Нема да може да го поднесе разочарувањето кое произлегува од нескладот помеѓу неговите самопројавувања, Јас-идеалот и конкретните его-облици кои субјектот сеуште не ги приватирал преку справување со нив и со акумулација на нивните мегаломански потенцијали. На субјектот не му паѓа на памет зацртаниот Јас-идеал што го соконституираат его-облиците да го замени со друг. Љубовта-кон-себеси се темели врз зацртаното, иако на прв поглед, изгледа како преовладувачки фактор поради тоа што ја игра улогата на нескршлива подлога која ги дисциплинира стандардните субјективни пориви. Љубовта-кон-себеси не може да го пренасочи интересот на субјектот за првичниот Јас-идеал, бидејќи субјектот скржаво ја чува чистата иманентна претстава на Јас-идеалот за себеси, исто толку решително колку што се љуби себе са-миот. Јас-идеалот ја осмислува љубовта-кон-себеси, со тоа се става над неа и ја менува нејзината положба на фактор, без да се осврне на фактот дека љубовта-кон-себеси е примордијална „топосфера“ каде единствено успеваат егоцентрични иницијативи. Јас-идеалот е чиста иманенција, тоа не е претстава која се закотвила во душата преку интроекција и последично структурирање на разни конкретни нешта и склоности. Јас-идеалот ги претпоставува и содржи соодветните предизвици. Исто така тој ги дисперзира и распределува предизвиците во его-формите. Нема Јас-идеал без свеста за предизвиците и нема важни предизвици ако не го соконституираат Јас-идеалот. Остварените предизвици се разнострани притоки од каде големите достигнувања се влеваат во центарот на човечкото Јас.

Постои и друг несреќен развој на настаните поврзан со чистото психичко одвивање на помамувањето. Субјектот може да ја одолговлечи егзалтацијата, да ја претвори во психичка рутина и да ја развива се додека не стане процедура целно насочена исклучиво кон својата внатрешна целесообразност. Таков е системот на лична моќ наречен нарцистичната процедура на господарење ако се сведе само на 1) психо-афективните системи, а го запостави 2) самопројавувањето, 3) експанзивно-екстензивните структури и нивните оперативни конфигурации и 4) образите кои се обрасци на дејствувањето кон моќта. Всушност секој од наведените аспекти може да се централизира, да се апсолутизира и да ги истисне останатите аспекти од полето на субјективен интерес. Но, ако процедурата на моќта испушти барем една од овие разнолики и конзистентни перспективи, ќе стане нефункционална. Во тој случај, нема да ѝ помогне ни тоа што целосно ќе го апсорбира субјектот, ни тоа што целосно ќе се ориентира кон себеси.

Како што не смее да не го телеологизира системот на моќта, така субјектот не смее да заглави во помамата, без оглед што го заведува со своето флуидно и неодговорно самопројавување. Непромисленото самопројавување може да го прелаже субјектот дека не е ништо страшно ако дозволи да биде заробен во неговата стапица затоа што непромисленоста е знак на храбро и безбедно дејствување. Ако се фати на мамката, субјектот многу брзо ќе се претвори од човек во магаре. Несимболички тоа значи дека ако се заведе, субјектот нема да може да ја разбуди моќта која вистински може да ја оживотвори неговата величина преку нејзината процедура. Притоа, субјектот треба да прескокне двојно дно бидејќи моќта го изложува на истото искушение. Тој ќе ја занемари појдовната свест-за-моќта, од која зависи иднината на оперативното дејствување и неговото храбро однесување. Во најлош случај ќе заборави дека постои, претсмртно потонат во блаженството на помамата. Ентузијазмот ја симболизира чистата или конкретна екстатична насоченост кон целта. Во неповолна пригода каква што е оваа, субјектот се насочува екстатично кон екстатичното насочување како такво. Апсурдот го пробива сопственото дно. Излез од тука нема. Ова се однесува на случаите кога субјектот знае дека постои полезна свеста-за-моќта, но не може да се присили себеси помамата да се сосредоточи врз неа.

Ова се однесува на случаите кога субјектот знае дека постои полезна свеста-за-моќта, но не може да се присили себеси помамата да се сосредоточи врз свеста-за-моќ-та. Уште полошо од тоа ќе биде ако произведе симулакрум на свеста-за-моќта, ако го претвори во поразвиен и самодоволен корелат на помамата. Свеста-за-моќта ќе биде расипан афективен корелат на помамата, бидејќи ќе го присилува субјектот силно да ја чувству-ва господарската суштина и да се чувствува господарски, но нема да нема да му помогне на храброто оперативно дејствување да исплива на површина. Помамата и свеста-за-моќта нема да бидат афективно рамни: свеста-за-моќта ќе биде афективно посилна од помамата, иако помамата е динамичен принцип чии текови ја оживотворуваат свеста-за-моќта. Свеста-за-моќта е статична ментална вредност. Субјектот ја сосредоточу-ва помамата врз свеста-за-моќта за да ја доживее и посака свеста-за-моќта пооригинално што може. Но повторно помислата дека свеста-за-моќта е клучен момент на сегашната интроспекција, свеста-за-моќта ќе го инспирира субјектот да се помами по неа. Така, помамата ќе ја произведе свеста за моќта, благодарејќи на тоа што субјектот вниманието ќе го сосредоточи кон создавање на последната како ментална вредност. После тоа, свеста-за-моќта како воспоставен елемент на помамата повторно ќе го засили влијанието на помамата. Значи, помамата и вниманието ја произведуваат свеста-за-моќта синхронично. Вниманието ја трансцендира ме-нталната вредност уште пред да се појави како конкретен и конечен ментален производ, ја прави восприемчива за свеста. Помамата го прави впечатливо и привлечно самото присуство на менталната вредност. Ова се случува иманентно. Свеста-за-моќта настану-ва и додека се формира е се повосприемчива и повпечатлива. Но откако ќе се формира како конечен ментален производ, восприемчивоста и впечатливоста на свеста-за-моќта продолжуваат да растат и да се засилу-ваат. Моќноста на свеста-за-моќта се транспозиционира. Тогаш, вниманието ја сосредоточува помамата уште подлабоко врз формираната свест-за-моќта, за свеста-за-моќта да ја засили помамата за помамата, од своја страна, да го распали нагонот на субјектот, и да го присили да стекне моќ, да ја воспостави господарската власт и да дејствува оперативно во иста насока. За жал, оваа наизглед полетна и плодна заложба, завршува со неуспех. Свеста-за-моќта е обичен симулакрум кој со своето силно афективно влијание ја засенува помамата, го затскрива афективниот неуспех на помамување и воопшто не ја унапредува волјата за господарење, која е бледа сенка на вистинската волја.

Самодоволниот корелат на помамата – свеста за моќта – не може бесконечно да го задоволува субјектот, па дури ни тогаш кога овој може да си дозволи целиот живот да го помине безработно. Нејзините деривати ќе ги истрошат своите сили. Досадата ќе го роди лудилото и ќе се распадне шупливото евдемонско постоење. Субјектот нема да знае како ќе продолжи да го развива дадениот афект, па затоа вниманието и размислувањата им ги посветува на оперативните упатства, шематските проекции и инсценации полни со конкретни начини на однесување. Трансоказионалната ситуација не му остава избор. Тој или треба да избере сеќавање кое содржи диспозиционални самопроекции, или треба да смисли произволен образ што ќе содржи барем една супстанцијална форма на надвладување предизвик. Првото е преограничено во бројност, а второто е преограничено идејно. Тој знае дека инструктивните шеми и обидите се базираат врз апстрактни операции (наречени пристапи и процедури) и дека интуитивните механизми исто така се оперативни комплекси. Па сепак не може да смисли егзистенцијално дејствување кое ќе се материјализира преку серија дисперзирани операции. Затоа, субјектот се решава на очаен потез. Нема да размислува за нив како за конкретни операции кои го оправдуваат господарското дејствување, туку ќе ги опфати, апсорбира и обезличи во една заедничка иманентна точка. Исто така целосно ќе го апстрахира образот, ќе го стави во нулта-позиција и ќе го обезличи категоријално, за да не настане ненадминлив конфликт помеѓу произволната и реминисцентната форма.

Субјектот смета дека чистото иманентно размислување за суштината и пројавите на оперативното дејствување, ќе и помогне на помамата да го развие во него чувството за правилно и систематско дејство. И дека таа ќе ги открие тајните патишта кои ќе го доведат пред светот на свеста-за-моќ богат со психологистички и оперативни упатства. Субјектот не бара начини да се откаже од битисувањето во својство на објект за помамата, туку бара од самовљубеноста да го заштити, да го утеши и да му даде гаранции дека во соодветно време ќе се ослободи од стегите на објектниот статус. Се додека не го посведочи спротивното, субјектот е длабоко уверен дека ако пронајде добар модус на оперативното дејствување ќе ја направи помамата корисна. Тоа исто така подразбира дека ако субјектот размислува правилно за модусот, ќе се ослободи од положбата на објект⁶ така што ќе развие силна љубов-кон-себе способна да ги скине синџирите на помамата. Но оваа постапка ќе го егзалтира субјектот толку слабо, испрекинато и кратковремено, што суштината на оперативното дејс-твување ќе му се види како супстрат на помамата и свеста-за-моќта кој никогаш нема да се претвори во нешто повеќе отколку што секогаш е: средство за достигнување моќ и низа од материјални моменти што го потврдуваат и оправдуваат влијанието на помамата. Идеално, љубовта-кон-себе може да ги скине синџирите на помамата само под еден услов: доколку моќта и Јас се соединат така што безусловно ќе ја поделат заедничката власт врз свеста. Тогаш, самото помамување ќе се претвори во залиха која незапирливо тече, но ја контролира воспоставеното двовластие.

Ова е ситуација неповолна и за развојот на моќта и за ефикасноста на помамата. Додека субјектот се егзалтира од помаменост по господарскиот статус, егзалтацијата е периодична, но неискоренлива и аутистична особина на субјектот. Додека пак, субјектот размислува за суштината на оперативно дејствување, но се што прави е тоа што ги предусетува чисто нејзините модуси без да ги произведе, не може да се егзалтира. Во тој момент, субјектот замислува како го возбудуваат динамичните проекции и претстави, но бидејќи ис-тите се пројавуваат во форма на предусетување, и возбудата е само впечатлив елемент на една помисла. Поинаку кажано, возбудата е ментален афект исто колку изгледот на појавите.

Зарем нема излез од оваа мрежа на расипани исходи? Како што е прифатено да се вели – „работиме на случајот“.

Субјектот брзо почнува да го разбира негативното искуство што ќе го стекне со ваквиот пристап на градење самодоверба, па се обидува на проблемот да му пристапи од друга страна. Чистите иманентни модуси на оперативно дејствување, нема да успее да ги поттик-не господарските амбиции на субјектот. Затоа, субјектот, засега без да се обиде да ја надвладее и потчини помамата и да се ослободи од статусот на објект, ќе се покрене да го доживее најсилно што може најнарцистичното самодоживување – љубовта кон себеси. Субјектот ќе го направи ова додека сеуште размислува чисто за суштината на оперативното дејствување, за да види дали нивните обединети сили ќе му помогнат да раскине status quo-то. На субјектот и не му треба ништо друго освен да стане господарски активен и храбро да ги изведува операциите, па макар по цена на тоа да остане вечен објект на помамата и моќта. Разочаран од недоволното влијание на помамата се тера себеси на секакви експериментални потези. Субјектот е свесен дека не може да се откаже од помамата, бидејќи таа е единствен ефикасен и фундаментален ефективен дериват на свеста-за-моќта, и покрај тоа што без другите компоненти на процесот кои ги составуваат конвергентните процедури на помамата и моќта, гледаме дека нема никаква практична и подредена психологистичка вредност. Под практична психологистичка вредност ги подразбираме сите психички процеси кои вистински му помагаат на субјектот да се охрабри и да дејствува оперативно. Ете, однапред обелоденивме дека двете процедури ќе се зближат, за да му помогнат на субјектот да го произведе неопходниот афект што ќе го поттикне субјектот на дејство. Според нас, за да почне да дејствува, субјектот мора правилно да ги комбинира факторите во психичките структури (афектите). Можеби, грешиме. Но спротивно од тоа ќе се обидеме да ја оправдаме оваа теза, па ќе видиме каде ќе не одведат тие патишта.

Што и да прави, субјектот не може да ја претвори во манир булимичната свест за положбата на објект во оваа атмосфера. Дури самоиницијативно се поставува во положба на афектиран објект и саморефлексивно ја препознава на себе истата положба. Неговото присуство-на-себе зависи од појавата која го потчинува. Но во исто време, се чини дека субјектот и се опира на ваквата доброволно прифатена положба, па жестоко ја поттикнува и целосно и се предава на љубовта-кон-себеси додека суштината на оперативното дејствување си ја припишува себеси. И повеќе од тоа: субјектот се обидува бескрајно да се заљуби во себеси како последица на обидот суштината на оперативното дејствување да ја вгради како изворен елемент на своето битие. Неговата заблуда се огледува во тоа што не може да се вгради нешто што на субјектот му припаѓа изворно.⁷ Вака, субјектот покажува махинално незадоволство од помамата која е неприменлива од перспектива на оперативните практики и плановите за храбро дејствување. Во согласност со тоа, субјектот повеќе не очекува од некаде, од било каде да му дојде вдахновение за дејствување, туку структурата на чистиот нарцизам кој скромно подѕирнува во работите на господарењето и ја жртвува на љубовта-кон-себе. Размислувањето за чистата суштина на оперативното дејствување е попатен ефект, кој сам по себе не беше доволно ефикасен исто како помамата. Оттука, и потребата на субјектот да смисли протенцијален рецепт, се сведува на второстепена агенда. Протенцијалниот рецепт, неговото оперативно остварување и структурата на чистиот нарцизам олицетворена во процедурата на помамување требаше со здружени сили да го поттикнат субјектот да дејствува. Ова не се должи на тоа што прос-пективниот опфат на субјектот е ограничен и тој нема прибор со чија помош ќе ја согледа прекупотребната состојба на работите и ќе ја искористи во своја полза. Дури да ја практикува совршено добро и целесообразно процедурата, дури да го изгради структурата на чистиот нарцизам до последната тула, на субјектот едноставно ја губи трагата на генетскиот двигател што ќе го овозможи највисокото функционално единство на структурата на нарцизмот и процедурата на помамување. Потребата да го пронајде генетскиот двигател на процесот, го присилува субјектот неуморно да ги комбинира составните делови во надеж дека некоја од комбинациите ќе го стимулира нагло, ќе му даде импулс. Импулсот, наглиот стимул, би требало сам по себе да биде своевиден сигнал што ќе покаже дека суб-јектот го погодил нервот на потенцијалниот напредок. Затоа субјектот и се препушта на авантурата на локални комбинирања. Ја издигнува љубовта-кон-себе, односно нарцистично се самовоздигнува и самодоживува со посредство на чистата суштина на оперативното дејствување за да види дали го погодил нервот на потенцијалниот напредок и дали токму оваа комбинација е генетски двигател на процесот.

Субјектот се надева дека ќе ја овласти љубовта-кон-себе така што ќе си даде за право да дејствува како ќе посака, бидејќи ќе се смета себеси за центар на светот поради кого постои се за да му служи. Така, љу-бовта-кон-себе како таква ќе се претвори во модификат на помамата. Таа нема да биде хомонимно самодоживување, жив и влијателен афект неподвижен надвор од себе, туку ќе стекне динамична суштина. Поточно, ќе се обиде динамичната суштина на другото да ја потчини за да може да ја оправда положбата на примордијален господар. Субјектот толку се занесува, толку се помамува по самиот себе и својот псевдо-оперативен статус што заборава две важни нешта. Прво важно нешто е тоа што со оваа постапка субјектот, не создава ништо ново, само ја подражава функцијата на помамата и нејзините корелати: структурата на чистиот нарцизам и факторите во процедурата кои ја конституираат и структурата на нарцизмот. Субјектот го локализира сложениот афект така што неговите функции и ги предава на љубовта-кон-себе. Помамата и нејзините корелати се живо неподвижни како нервот, но неподвижноста преовладува над живоста и со тоа на микроскопско ниво ја попречува способноста на субјектот да дејствува оперативно и храбро. Второ важно нешто е тоа што субјектот бескрајно заљубен во себе очекува од другото да му служи. Така, ја обезвреднува суштината на оперативното дејствување и го потценува размислувањето за неа. Суштината на оперативното дејствување (под суштина го подразбираме размислувањето за модусите на дејствување без да се помисли на нивната конкретна претстава) станува непотребен додаток. Субјектот може сам болно да се увери во неработоспособноста на оваа комбинација, додека се соочува со предизвиците кои по обичај го присилуваат да остане без соодветен одговор. Бидејќи, субјектот, иако се обидува да ги воспита, не е научен да дејствува храбро и уште помалку оперативно, љубовта-кон-себе се соочува со самодоволни постапки и рамнодушни одговори кои воопшто не ги земаат предвид нејзините исконски потреби. Дури да се спонтани и да не се упатени демонстративно и протестно кон субјектот, тој ги доживува како лична закана што се подготвува да повреди и освета што трае. На субјектот подеднакво го повредува секојдневното однесување на луѓе-то што ги познава кон него. Нивното рутинско држење го омаловажува неговиот господарски статус. Заради тоа, субјектот го напаѓаат радикални афекти на слабоста и несигурноста. Љубовта-кон-себе не го исполнува со подготвеност за дејствување бидејќи, тој надежите не ги полага во потребата да дејствува, туку под дејство на шупливиот оптимизам верува дека другите треба да го третираат како господар без да им даде повод да мислат дека е тоа. Бранот негативни самодоживувања и морбидната самоизвесност се издигнуваат до болен импулс, што ја преплавува и на крај ја потопува љубовта-кон-себе. После тоа, субјектот повторно се повлекува во себеси, ги обновува психичките сили некое време, па додека ги обновува силите и се враќа на помамата бидејќи таа е единственото нешто што го задоволува и во кое ужива. Во оваа околност, субјектот ја меша помамата со зловолноста и нагоните за уништување, но и покрај тоа, не може да согледа дека тоа е активна маска на незадоволната моќ која не ги напуштила амбициите и не се откажала од волјата за дејствување.

Овие сложени психопатолошки моменти стануваат впечатливи, крајно восприемчиви, поради нивниот булимичен израз. Тие му помагаат на субјектот да се просвети и да го спознае својот психички живот, како и влијанието и степенот на личниот копнеж по господарење. Откако ќе стекне доволно од искуство од перспективите преку кои експериментира со својата душа, субјектот може да предвиде кога ќе настане, како ќе се одвие и на кој начин ќе се развие нагонот што преовладува во зависност од дадената ситуација. Нагонот за моќ, на пример, сам по себе е однапред толку силен што не знаеме дали го предизвикува булимичниот израз или булимичниот израз му е вродена особина која не може да се издвои од неговата конституција. Тоа не му помага на булимичниот израз да ја открие моќта која најчесто останува номинално анонимна. Освен тоа, субјектот постојано ги восприма и ги разгледува булимичните изрази, се обучува да ги забележува и лови невидливите поединечности. Оваа навика му овозможува да запознае и спознае цели спектри на состојби независно од кое душевно доживување потекнуваат и без оглед за кое душевно доживување станува збор. Тоа му помага на субјектот да ги именува дури ентитетите кои скриени во најгустиот слој од вкупната појава. Ситуацијата со субјектот што се љуби бескрајно и очекува од другите да ја потврдат и остварат неговата господарска положба, е сама по себе крајно булимична. Во ваква ситуација субјектот нема никаква потреба од суптилните интроспективни навики. Се што субјектот треба да улови во булимичната појава, избувнува само од себе и се разоткрива во најоригинално светло, дури морбидната структура на афективноста во целост. Вака, на крај, субјектот се уверува дека новата комбинација составена од преовластената љубов-кон-себе и додатните размислувања за дејствувањето, не го раѓа соодветниот импулс. Афектот што потекнува од комбинацијата е слаб стимул и не може да стекне импулсивна состојба. Меѓутоа, ситуацијата е уште полоша од тоа. Не смееме да заборавиме дека додавањето на дејствувањата во новиот модел на самовоздигнување беше технички момент. Субјектот не само што не го искористи овој технички момент правилно и во вистинско време, туку го запостави во првиот момент откако се заљуби во себе бескрајно. Не успеавме да ги запознаеме неговите почетни афективни својства, бидејќи веднаш го заменија нелогичните очекувања на субјектот. Овој модел на практично самовоздигнување не само што е штетен туку е крајно опасен, со оглед на вродените слабости на субјектот кои сеуште не може да ги искорне.

Централен момент што доведе до крах на овој самовоздигнувачки пристап, не е напуштањето на личните оперативните позиции. И без тоа, личните оперативни позиции ќе бидат слаби до моментот кога субјектот ќе ја достигне процедуралната и психичка зрелост, до моментот кога ќе ги вгради и практикува напредните структури на помамата и моќта. Најслаба точка на овој проект за диспозиционално самоостварување е очекувањето на субјектот другите да ги изведат операциите за него. Овој концепт е многу нејасен, бидејќи единствена операција која другите можат да ја извршат во име на субјектот е да го почитуваат поради неговиот авторитет. Почитта предодредува многу од перспективите на туѓото однесување, па дури релативно им го потчинува однесувањето на потребите на авторитетот, присуството на авторитетот ги маѓепсува, но не толку што ќе му станат робови. Другите се подготвени да го слушаат внимателно авторитетот, се огледуваат на неговите одговори, и го следат будно неговото пројавување божем нивната иднина зависи од него. Па сепак, на крајот на денот, тие им се враќаат на своите животи, бидејќи никој не ги врзува за авторитетотот кого доброволно го почитуваат и неговото присуство. Тоа што субјектот мора да го направи сам за да владее како авторитет не можат да го направат за него другите ни во најудобниот сон. Форсираното бескрајно заљубување во себеси го зема данокот. Субјектот не е способен да ја разграничи оваа основна вистина од погубниот пристап. Вистината ќе го распушти пристапот и ќе ја уништи неговата погубна сила.

Нема поминува долго време, субјектот веќе ќе бара нов пристап за практично самовоздигнување, кое ќе му помогне да биде храбар и да оперира бестрашно. Отпрвин, субјектот ја издвојува суштината на оперативното дејствување и се обидува да ја поврзе комбинира со други афекти на помамата и љубовта-кон-себе. Природно е субјектот да се позанимава со суштината на оперативното дејствување, откако разбра што направи со тоа што ја исфрли од постапката уште пред да ја искористи. Природна е и идејата, суштината на оперативното дејствување да ја вклучи во други пристапи. Но идејата што следува е временски погрешно поставена (темпирана), бидејќи двете процедури не конвергирале. Како конвергираат процедурите и што се случува после тоа, ќе објасниме во свое време. Тогаш прво ќе мораме накратко да ја опишеме нарцистичната процедура на господарење, за да можеме да влечеме идни заклучоци. Едно нешто ќе откриеме уште веднаш, тоа тоа е неопходноста, процедурата на помамување целосно да се замени со процедурата на моќта. Конвергирањето ќе биде само технички премин од областа на едната процедура во областа на другата.

За да се поттикне на дејствување како објект на помамата, субјектот смислува предизвик и му припишува одредени задачи кои треба да ги реши оперативно самиот субјект. Тој го приспособува изгледот на своето оперативно дејствување на објективните задачи во егзистенцијалниот настана на предизвикот. Субјектот не произведува протенцијален рецепт, туку ја прескокнува таа процедура, и им дозволува на задачите и оперативното дејствување да создадат акутен рецепт додека се соединуваат. Рецептот автоматски се отелотворува во синтетичното пројавување на оперативното дејствување и задачата кое тоа ја решава.

Субјектот се надева дека ваквата проекција ќе ја распали помамата, затоа што во неа е инсценирано неговото господарско самопројавување. Субјектот и се потчинува на оваа игра како што и се потчинува на помамата. Нејзината динамична структура зависи се издвојува и си присвојува свој свештен простор во менталното поле. Субјектот ги доживува осмислените движења на ентитетите во неа како една силно-афективна и исто толку безлична формација на каузални дејства. Овој динамичен конгломерат од дејствувања го стимулира помамувањето. Одвнатре срамежливо подѕирнува суштината на господарското самопројавување и како последица на тоа истото го прави и целта на проектираното и инсценирано господарското самопројавување. Субјектот ги класифицира дејствувањата и го антиципира нивниот сооднос кој се одвива како самостојна игра. Но тој не прави разлика според која сегментите од настанот ќе ги разгледува како фундаментални каузални афекти кои се дополнуваат едни со други во осмислената низа. Субјектот ја интроспектира структурата на настанот, ги распознава и прави разлика помеѓу дејствувањата и сегментите на настанот кои се конституирани од комплементарни бихевиористички врски. Додека ја разгледува когнитивно и непристрасно структурата на предизвикот и оперативното дејствување, субјектот ги восприма моментите, се сеќава на некои аналогни ситуации во кои бил ставен и на аналогни дејствувања кои морал да ги спроведе и постојано очекува динамичниот конгломерат да ја разбуди и постепено да ја распалува помамата. Тој е уверен дека проекцијата неизбежно и безусловно ќе го присили да се помами, без оглед на тоа што доброволно ја форсира афективноста. Тој си има зацртано една-единствена цел која ги потчинува сите интроспективни и емоционални потцели на неговиот ангажман: набљудувајќи ја вообразената инсценација, инсценацијата која самиот ја проектира во својата душа, тој сака да се острасти толку што ќе почувствува неугаслива глад, ќе покаже неуморна волја и ќе воспита непоткуплива потреба не да ја отелотвори проекцијата во стварноста туку да стекне храброст за да може да дејствува оперативно. Всушност, помамувањето и интензивираната помама афирмирана од субјектот треба да поттикнат низа асиметрични промени во душевната структура во субјектот. Поточно, субјектот не знае ни самиот дали помамувањето ги поттикнува промените што следат или промените сами по себе и помагаат на помамата да расте. Најверојатно, кој од двата фактори ќе преовлада и ќе го стимулира другиот зависи од тоа за што размислува субјектот. Ако размислува на пример за моќта за да ја зацврсти во својата свест, субјектот одеднаш се помамува независно од актуелните состојби во неговата психичката структура, бидејќи моќта сама по себе е моќен афективен фактор, одеднаш го стимулира субјектот да ја посакува, му го подметнува изворниот импулс. Од друга страна, субјектот можеби размислува за страните на оперативното дејствување и начините на кои може да се присили да дејствува храбро. Самата природа на предметот што го мисли е временски и „театрално“ предодредена. Затоа предметот на мислење не може одеднаш да го присили субјектот да се помами по суштината на вредноста на она што субјективно мисленото треба да го репрезентира и поттикне. Интензитетот на импулсивно расположение секогаш во тој случај ќе зависи од сензибилноста и раздразливоста на субјектот, од неговите избирливи склоности кои не се задоволуваат подеднакво со се во предметот, како и од редоследот и должината на афективните значења. Некои контексти ќе го допрат повеќе од други, но нема да нагло да го стимулираат да се помами по восприменото и неговото преносно значење. Други контексти ќе се појават ненадејно и ќе повлијаат врз него онака како што би влијаеле поединечните ентитети. Сепак, во најголем број случаи, субјектот и се препушта на дина-мичната целина, се заразува и ја стимулира помамата спонтано, соживувајќи се со секој момент и неговата привлечна конзистентност. Како и да е, додека се проектира себеси како учесник во возбудлив предизвик, во душата на субјектот се случуваат овие поместувања кои стануваат асиметрични веднаш штом паровите ќе стапат во меѓусебен однос.

Субјектот го восприма вообразеното учество-во-предизвикот, за да стекне волја за господарење кое ја вклучува храброста. Но место да стекне таква волја, субјектот се сеќава на други слични настани од неговиот живот кои, од одредени причини, му донеле бихевио-ристички успех. Затоа, потребата да повтори некој од предизвиците или да се соочи со нов чија конфигурација нема да зависи од вообразеното (од инсценацијата проектирана во вообразбата) ќе ја замени волјата за господарење, оперирање и покажување храброст. Така, уште на почеток воспримањето ќе го поттикне споменот, а споменот ќе ја разбуди потребата за учество-во-предизвик која ќе ја потисне волјата за дејствување. Потребата и учеството ги вклучуваат волјата и дејствувањето. Откако субјектот ќе ја подели свеста и ќе им ја посвети на два предизвика – вообразениот и новопосаканиот – двојната свест нема да го збуни субјектот, нема да го дезорганизира и дезориентира, туку ќе го поттикне да го доживее највисокото единство на волјата и потребата. Волјата и потребата, во овој миг, стануваат толку сродни, што престанува да се разликува нивното афективно влијание. Субјектот се самопроектира како учесник во вообразениот предизвик, но го екстраполира дејствувањето. Дејствувањето заедно со задачите го соконституира предизвикот, но овој пат тоа се претвора во апстрактна единица, која го овозможува општиот поттекст на новото учество. Издвоеното дејствување кое се апстрахира за да стане општ поттекст, го „огладнува“ субјектот и го присилува да копнее по оперативното дејствување. На крај, тоа е веќе очигледно, гладта станува каментемелник на помамата, и повеќе од тоа: се поистоветува со неа. На крај субјектот стварно очекува во првата пригода да дејствува храбро, па дури и бестрашно. Со ова завршува конститутивниот циклус на помамување својствен за овој пристап на стекнување господарска храброст. Се завршува со тоа што субјектот очекува да ја задоволи гладта. Ваквите циклуси ја преобразуваат антиномичната идеја на Левинас дека „воспримањето, сеќавањето и очекувањето ги обединува нивното когнитивно битисување поради неговата „непристрасност“. Затоа разбираме зошто им се спротивставуваат на волјата, потребата и гладта кои се вознемирени на активен и пасивен начин“.⁸

Последната конфигурација на душевни афекти не се преструктурира. Таа се одвива циклично таква каква што е и од нарцистичното самодоживување, односно од љубовта-кон-себе, од заљубеноста на субјектот во себе, се разликува по опфатот на појавата и длабочината на интензитетот. Љубовта-кон-себе е неструктурирано (и натструктурно) јадро на сите душевни процеси на самовоздигнување. Успешното влијание на мрежата од душевни афекти ја засилува помамата. Помамата од своја страна, се продлабочува како последица на тоа што го засилува факторот кој и помага да стане подлабока. Имено, колку е посилно помамувањето, толку понарцистично се самодоживува субјектот. Љубовта-кон-себе останува суптилна. Субјектот не е заљубен во себе бескрајно (иако засилувањето на помамата ја овозможуваа оваа тенденција), ни очигледно. Но помамувањето го острастува субјектот. Тоа со други зборови значи дека му влева своевидна демонска самодоверба и го присилува да посака да се однесува арогантно иако нема да го направи тоа. Субјектот станува свесен за ваквиот чисто емоционален пресврт на неговите инхибиции. Затоа, неговата љбов-кон-себеси расте агресивно и тој го чувствува парабулимично растот на нејзината агресија. Во тие мигови тој ги испревртува сите афекти содржани во помамата, ги заменува, ги рекомбинира, ги синтетизира, создава низа од парабулични експлозии и интерконекции. Субјектот почнува да се чувство моќно, па дури надмоќно. Ова терминално господарско чувство ја продлабочува помамата која и без тоа, т.е. сама по себе, исто како чувството на моќ, е силен афект што влијае импулсивно врз субјектот, како рапиден стимул. Агресивната љубов-кон-себе е терминално господарско чувство, бидејќи го претставува арогантното расположение на субјектот. Заљубеноста на субјектот во себе не го предизвикува арогантното расположение. Бестијалниот ефект на помамата ја разбранува самовљубеноста. Се чини дека, субјектот ќе почне да дејствува господарски секој миг заради арогантното расположение, но тоа е краткотрајна емоционална состојба која поминува побрзо отколку што настанала. Субјектот не ја оправдува терминалната состојба. Не го оправдува чувството на господарење кое беше премногу блиску до тоа да стане, но не стана материјален акт. Реалноста на исказот „за малку ќе станеше“ е несоодветен, бидејќи иако растојанието помеѓу материјалниот акт и господарското дејствување е кратко, субјектот нема сили да го оствари без оглед на тоа колку е длабока ароганцијата како негова емоционална состојба.

Начинот на стекнување бихевиористичка храброст поврзано со суштината на оперативно дејствување, требаше да профункционира или сам од себе или во синтеза со љубовта-кон-себе. Тоа не се случи од очигледни причини. Во двата случаи, субјектот го потисна фундаменталниот афектот кој е највлијателен во овој момент – помамата – и ја осуди на пропаст својата заложба. Тоа дека сите овие обиди се сведуваат на неефикасни самодоволни циклуси и структурни динамики не мора ни да го кажеме. Субјектот заглавува во овие разновидни „системски“ циклуси кои се своевидни неодржливи процедури. Постојано повторува процеси кои ја реинкарнираат слабата волја за господарење и го слабо го загреваат чувството на надмоќ. Патем доживувањата на помамата, во секој случај, се повеќе го обелоденуваат силното лице на надмоќта – доминацијата. Надмоќта ја одразува личната диспозиционална состојба наспроти диспозиционалните состојби на другите. Доминацијата ги опфаќа сите циклуси на разнолико надвладување на антагонистите. На оваа густа корелација и недостига супремацијата. Супремацијата ги претставува границите, обемите и формите на превласт врз антагонистите во одредена фаза од развојот на нарцистичното господарење. Помамата му дозволува на субјектот да ја доживее оваа разлика на потсвесно ниво. Секоја од трите форми на поседување моќ поголема од другите, се преплетуваат и се разликуваат во согласност со конкретните его-форми и нивните синтези. Според тоа не е се изгубено.

Постои една постапка која би му помогнала на субјектот да ја поправи оваа состојба на работите, под услов непостојната храброста на субјектот да и биде сериозна противтежа на нестабилната инфериорност. Субјектот мора да ги обедини господарските акти со љубовта-кон-себе. Притоа тој мора да се впушти во авантурата без да мисли на степенот и влијанието на заљубеност во себе. Додека се впушта и додека оперира ќе треба да следи како расте нарцистичното самодоживување. Храброста веднаш ќе ја извести самоизвесноста за успесите на субјектот. Субјектот саморефлексивно ќе ја забележи и ќе ужива во својата активна улога на симболичен господар пред самоизвесноста да добие известување од храброста. Активната улога на господар е симболична, поради тоа што храброто дејствување во која форма и околност и да се појавува е натурализирана и поедноставена суштина на господарење. Субјектот не ги соединува оперативните господарски акти со нарцистичното самодоживување и господарската самоизвесност додека ги остварува актите.

Всушност, постои една општа дискрепанција. Психоафективната процедура што ја опфативме досега, го претставува самопројавувањето целосно. Второто е составено исклучиво од првата. Процедурата го отсекува самопројавувањето од структурите на експанзивно и екстензивно оперирање, исто толку колку што го изолира од живописната содржина на образите. Досега, неговите оперативни акти беа специфични психоафективни акти кои соработуваат едни со други. Тој ги операционализира само афективните состојби на душата и хаотично ги идентификува со материјалните актив. Или подобро кажано, брутално ги отфрлија и ги заменија. Во овој тип на иманентна репрезентација, егзистенцијалните дејствувања се измешани со психоафективните дејствувања. Субјектот ги занемарува материјални оперативни акти, конкретните самопроекции и фиктивните самопројавувања, затоа што не може да се ослободи од инфериорното однесување. Соединувањето на различни видови дејствувања и акти во една иманентна точка наречена репрезентација, е една од причините за инфериорно однесување. Психоафективниот аспект на процедурата во системот на лична моќ фактички ги апсорбира и сегрегира сите други аспекти. Тоа, рековме, дека е опасно за спонтаниот развој.

Субјектот ги запоставува оперативните акти, бидејќи не може да ја прескокне границата на инфериорно однесување. Последното ги загорчува позитивните самодоживувања. Во нормални услови, последните го поттикнуваат субјектот да дејствува господарски. Самите избувнуваат под дејство на соодветните душевните конфигурации.

Природните недостатоци на претходните обиди го инспирираат субјектот да бара нови излези од ситуацијата. Барем од оваа перспектива субјектот е херојски храбар. Субјектот не се надева дека храброста ќе му дојде на волшебен начин и ќе го надгради неговото однесување – волшепството не го инспирира. Ќе имаме прилика да не увери подоцна процедурата на моќ, дека точното и правилно структурирање на душевните фактори во обид да се стекне храброст не е доволно за субјектот да се охрабри да дејствува оперативно. Тој нема да ги исполни дури ни критериумите за храбро дејствување кое не мора да остави впечаток на бестрашност и e неколебливa.

Субјектот не може бесконечно да произведува пристапи со кои ќе опипува како може да биде храбар. Мора да ја признаеме неговата заслуга барем во поглед на тоа што се обидува да пронајде продуктивен мотив за храбро дејствување така што експериментира со дејствувањата и поради спознанието што го стекнува за нив. За Ниче темелното познавање на причините за дејствува-ње се непознати и недостижни.⁹ Поради сличен повод, ние не можеме да достигнеме како може моќта да биде највисок принцип изворно содржан во нас кому речиси безусловно му се предаваме, кога не ја познаваме неа и нејзиниот идентитет. Сепак, остануваме на ставот дека треба да му оддадеме на субјектот почит за тоа што создава структура од комбинирани мотиви. Оваа структура не ја произведува саканата последица, но го доближува се повеќе и повеќе до душевните механиз-ми кои ќе му овозможат да биде господар. Уште од почетокот, субјектот мотивот за храбро дејствување го темели врз душевните случувања, врз нивната структурација и врз душевните структури чија артикулација треба да покаже колку напреднал субјектот во господарските работи.

Субјектот се доближува до крајот на методолошките настани. Но претходно заборавивме да кажеме дека овој крај се однесува само на основните пристапи поврзани со ефикасното влијание на помамувањето. Субјектот ќе примени уште еден основен пристап, ако не успее, а веќе најавивме дека нема да успее, ќе се сосредоточи врз сложените пристапи. Како по обичај ќе бидеме брзоплети и ќе објавиме уште една тајна скриена во актуелните контексти и нивниот континуитет. Сложените пристапи ќе ја вклучат структурата на чистиот нарцизам како таква. Субјектот ќе се обиде да ја искористи структурата за да извлече од неа мотив за детвување што ќе му помогне да стекне храброст. Доколку не успее, ќе мора да ја зближи со процедурата на моќта, без да се случи несовршената структура да се преобрази во темелно структурираната процедура. Oсновните пристапи се темелат врз улогата на дејствувањето, предизвикот и помамата при пронаоѓање ефикасен стоички мотив. Затоа, субјектот немаше прилика да ги искористи, величината-на-дофат, субјективната величина, заслугата и „слабокрвната“ волја за господарење. Откако ќе го испроба последниот основен пристап субјектот ќе се обрати кон факторите во сложениот пристап. Ќе се обиде да ги искористи за да стекне предност пред зацарените афекти на слабоста.

Последен пат субјектот им пристапува на храброста и оперативното дејствување во елементарна смисла. Не од перспектива на љубовта-кон-себе (самозаљубеноста) туку од интенционална перспективна. Тој повторно произведува предизвик во својата вообразба, се самопроектира како господар во инсценацијата што ја вообразува. Се става во позиција на надмоќен фактор. Но не се осврнува на предизвикот, сопствените формации и антагонистичката закана, иако ги зема предвид. Со ова, повторно се обидува да ја избегне разликата помеѓу реминисцентните и произволните образи. Во ваквата претстава, тие се слеваат до непрепознатливост. Вака третирани, позицијата на надмоќен фактор и односот на субјектот кон плодното опкружување, можат да се сместат и во класата сеќавања и во класата произволни самопроекции. Субјектот го избегнува со големо внимание и напор секој конкретен детал што се вмрежува во претставата и ја отелотворува. Што е најочекувано, се обидува да се помами колку што е можно подлабоко за да посака да дејствува храбро во светот. Имајќи ја оваа состојба на работите во предвид, субјектот се сосредоточува врз своето господарско самопројавување. Се обидува да ужива во нарцистичното самодоживување кое произлегува од него. Што е најочекувано, тој се обидува да се помами колку што е можно подлабоко за да посака да дејствува храбро во светот.

Ваквите намерно поттикнати ментални, емоционални и афективни состојби и припаѓаат на плански практикуваната интенционалност и се дополнуваат едни со други. Но планираната интенционална структура на помамата, љубовта-кон-себе (која не ја достигнува секогаш состојбата на самозаљубеност) и набљудувањето на менталното господарско самопројавување, овој пат игра позадинска улога. И покрај тоа што таа игра второстепена улога, не е помалку, главен корелат на првостепените афекти кои ги избира субјектот за да го оствари душевниот пристап. Ќе се повтори нешто слично како односот помеѓу агресивната љубов-кон-себе и бестијалната помама која ја надрасна својата дива состојба. Тогаш страсното помамување по предметот на интерес ја ожесточи љубовта-кон-себе за да ја поттикне уште посилно суверената страсна состојба на субјектот. Потиснатата вредност ќе ја експлоатира истакнатата вредност на следниов начин.

Само по себе е јасно дека субјектот најмногу ќе се сосредоточи врз сцените каде господари решително, сурово и сугестивно. Притоа, неговиот фокус останува постојано иманентно синоптички. Освен тоа, субјектот почна да ја развива едната од трите процедури на системот на лична моќ: психоафективната процедура. Структурата на генералниот нарцизам е втемелена во ментални категории и комплекси, а не врз чувствени, за разлика од помамата која е во целост афективна и психоенергетска, иако гледа сé низ моноскопот на егзалтираната свест. Но субјектот го замислува неконкретно и чисто, односно, иманентно, напредниот образ (кој не е ни сеќавање ни измислица) и во исто време вниманието го сосредоточува врз оперативните акти што го сочинуваат дејствувањето на субјектот и антагонистите. Со тоа, тој воедно ги зема предвид експанзивно-екстензивните структури и самопројавувањето (со неговите универзални форми на самопозиционирање, самопроектирање, самоформатирање, самовоспримање, самоафектирање сл.) Неговиот ум ги опфаќа овие структури синоптички, ги претпоставува како организирани ентитети, дури и прогледува во нивниот „организам“ ама не ги става во никаква форма на поредок, бидејќи не е запознаена со нивниот поредок како таков. Тој не знае дали тие се наследуваат, заменуваат и дополнуваат метонимично, или се групираат па формираат конфигурации во зависност од пригодните комбинаторики. Најпрецизно кажано, субјектот се обидува да ги организира психоафективните состојби на помамата и оперативните акти. Тоа не му одеше најдобро на почеток, иако напредна значително. затоа ќе видиме што може да направи сега, откако на хоризонтот му се појавуваат нови релативно опипливи и релативно допрени предизвици.

Субјектот решава дека е најдобро цело внимание засега да им го посвети на конкретните (колку што можат да бидат конкретни во оваа несредена и химерична ситуација) чинови на господарење и покажување моќ. Се, освен афектите на помамата, вљубеноста во себе и генералниот нарцизам е лажно-конкретно. Бидејќи субјектот има увид во визуогената сфера и знае како од хипнагогичките слики се формираат осмислени образи и инсценации, не му е тешко сите категории да ги смести во полето на лажна или изобличена конкретност и да ги третира како вообличени посебности. Визуогената природа е таква par exellence.

Повеќе од тоа, субјектот се обидува да направи исчекор од ситуацијата. Се присилува себеси да се види како ентитет што господари со каков-годе сектор од животот притоа, соживувајќи се со духот на фиктивно господарење. За да постои израз на фиктивно господарење, субјектот треба да смисли конкретен образ. Субјектот не може да изнајде такво нешто. затоа, овој исчекор е релативен толку колку што е суштински. Му отвора значајни локални врати, кои рековме дека како симболични објекти, кријат значења. Таква е следнава.

Неговите господарски дејствувања во проекцијата, во инсценацијата, односно во вообразената драма (која е целина од виозбудливи настани), се елементи на намерата што ја отелотворува како корелат на свеста. Вообразениот настан е мрежа од кохенретни намери кои треба да се отелотворат во комплементарни дејствувања. Намерите и дејствувањата се чисти. Според тоа не е важно што ќе дојде на прво место, освен ако повластената местоположба создава значајни семантички и прогресивни промени. Субјектот ги набљудува со внатрешниот поглед чистите диспозиционални дејствувања. (Повторно, да се каже господарски ќе биде релативно силно и несоодветно за оваа фаза. Aко веќе ги користиме целисходните изрази, тоа го правиме симболички и имајќи ја предвид крајната и недостигната цел.) Од намерите автоматски се префрли на дејствувањата. Чистата појава на двете му овозможува да се поместува толку флексибилно. Не ги гледа дејствувањата за да ги интроектира во себе, туку за да ги екстрахира намерите отелотворени и содржани во нив. Тој ги извлекува од дејствувањата како души од нивните тела, па го растура нивниот бестелесен комплексот. Создава од нив амалгамски присуства чија хаотична целина ја одразува деформирано нивната претходна структура. Од нив субјектот планира да залепи безличен дух што ќе ги инспирира идните господарски потфати. Овој дух на растурените намери не станува симбол на смртоносниот рој што го напаѓа противникот и го присилува да бега независно дали има објективна форма како предизвикот или има субјективна форма како антагонистот. Како што навестивме во претходниот параграф субјектот го акумулира духот на растурените намери, за да ја поттикне тројната структура на помамата, љубовта-кон-себе и апстрактното диспозиционално самопројавување да го инспирираат субјектот да дејствува конкретно во секоја соодветна стварна пригода. Тие треба да ја одиграат улогата на рој. Но така што нема сами по себе да го нападнат противникот, тоа би било тополошки апсурдно. туку ќе го набедуваат субјектот тоа да го направи за нив. Субјектот ги третира исто како помамата, се претвора во нивен објект, во објект-за-нив.

Овој дел од постапката, нема капацитет да ги зближи субјектот и храброто дејствување. Оперативното дејствување се издвои формално од психоафективните состојби преку намерите. Апстрактното господарско самопројавување во одреден животен сектор, ги соедини екстензивно-експанзивните структури и образот, ги измеша во себе до непрепознатливост. За сметка на тоа, самопројавувањето стана центар на чистите намери и чистите дејствувања. Дури ни репрезентацијата повеќе не е апсолутно иманентна. Таа сега се претвора во монистички ентитет, во животен сектор, тоа значи, во објективно-субјективна околност исполнета со наизменични предизвици, овластувања и падови. Ова дополнително поместување во низата продолжителни поместувања го поттикнува на субјектот го поттикнува субјектот да продолжи да експериментира методолошки со структурите на душата и да ги претвора во мотиви за храбро однесување и во негови психологистички центри. Субјектот продолжува да ги експлоатира можностите како бесконечен број пати претходно, зашто се надева дека ќе состави лековит афективен рецепт.

Субјектот почнува да ги посакува страсно намерите кои се отелотворени во антиципираните пројави на господарење и да биде пристрасен кон нив . Тој ги собира нивните интенционални енергии се додека не ги апсорбира во единствената сублимна намера. Субјектот ја доживува сублимната намера како моќен интенционален дух што ќе му даде импулс за да дејствува решително. Но сублимната намера се темели врз принципот на растуреност на поединечните намери. Ние, заедно со субјектот, очекуваме обединувачката намера да ги воздигне останатите намери, бидејќи чинот на воздигнување си го претставуваме како принцип на организација кој ги обновува распаднатите структури и ги приспособува на моментните цели. Но растуреното афективно сопостоење не само што го опротивречнува возвишувањето туку ја поткопува сублимната намера. Со тоа, го ослабува нејзиниот афект. Артикулираната структура на субординираните намери ја усовршува сублимната намера. И покрај тоа што сублимната намера се издигнува над колективната интенционална структура додека ја претставува лично, структурата и обезбедува конзистентност на сублимнта намера. Сулбимната намера преовладува епифеноменално врз конзистентната структура од субординирани намери. Но таа ѝ се потчинува на интенционалната структура и се доведува себеси во апсолутна и безусловна асоцијативна врска со неа. Сублимната намера ги апсорбира и возвишува останатите намери независно од степенот на нивна организираност. Поради тоа, сублимната намера условно се оградува од нив. Се претвора во недостижен идеал кој како таков, како нешто недостижно ја предодредува нивната актуелна вредност. Нејзиното епифено-менално повластување е карактеристика на сите daseinsfrei¹⁰ ентитети. Тие се откинуваат од битијата сродни со нив за да ги надвладеат. Ги поставуваат на пониското место што им прилега, но во исто време, со тоа им обезбедуваат најплодна вредносна судбина. Се чини дека, колку дупки има во интенционалната структура и колку повеќе недостатоци се појавуваат во срцето на интенционалната организација толку битијно-послободна, толку по daseinsfrei е сублимната намера.

Сепак, во случајов, тоа е голема лага. Слободата-од-битието-на-сродните-битија има вредност и е афективно силен, само ако конзистентната структура на намерите ја снабдува сублимната намера со потконтексти. На тој начин, субординираните намери ќе го осигурат епифеноменалното повластување. Тогаш повластувањето нема да се темели во наизглед недостижната daseinsfrei-положба на сублимната намера туку ќе ја оправда и втемели нејзината идеалност. Со други зборови, за повеќе конкретни намери да ја воздигнат генералната намера, треба да содржат проблесоци кои субјектот ќе ги соедини во едно афективно цело. Од целото тој ќе ја создаде сублимната намера. Заради проблесоците ќе ја доживее супстанцијално како интегрално идеално јадро на останатите корелати.

Постои подруг начин и перспектива што ќе ја расветлат подетално и од друга страна фаличната конституција на овој пристап. Сублимната намера ги возвишува субординираните намери. Но тие имаат примордијален недостаток, т.е. растурени се концептуално и како такви ја рушат афективната сила на духот што го произведуваат. Во концептуалниот хаос на намерите треба да го бараме клучот за расветлување на фаличната конституција и да одговориме зошто токму тие ја нарушуваат.

Ако структурата на намерите е конзистентна ќе му стане когнитивен водич на субјектот. Без таквата структура, daseinsfrei положбата на сублимната намера и растуреноста на останатите намери, апсолутно асоцираат една на друга и оставаат крајно непријатен впечаток. Кохерентната структура требаше да се вклопи во идеалната форма на сублимната намера, а не да ѝ отстапи место на хаотичната целина, односно на интенционалниот амалгам што ја изобличува формата. Интенционалниот амалгам не ја изобличува формата непосредно, туку така што поради очигледната нескладност нé присилува да ја преоцениме нејзината функција. Тоа што сублимната намера е daseinsfrei-ентитет, односно тоа што таа е ослободена од карактеристиките и предиспозициите на сродните битија што ги застапува игра клучна улога во промената на нашата претстава за неа. Таа лебди во иманентното пространство и никако не се допира со она што го означува, освен хаотично и крајно неодредено. Означеното, ќе беше дел од искуството што го стекнуваме за daseinsfrei-објектот. Означувачот, т.е. самата сублимна намера, ќе беше општа карактеристика на објектите кои сакаме да ги опишеме со помош на искуството.¹¹ Навистина, субјектот и сите ние, секогаш кога намислуваме да дејствуваме целно насочено кон величината која ни е на дофат, најпрвин не размислуваме за комплексот од намери и цели што треба да не возбуди и поттикне да дејствуваме. Прво силно го доживуваме самиот потенцијален потфат како да е нешто најпресудно во нашите животи. Го претвораме во апстрактна единица. Тој станува интуиција која попримила тврда чиста форма. Со други зборови, го возвишуваме потфатот и го обезличуваме додека го подигнуваме во височините на „битието слободно од конкретните сродности“, но никогаш и во никој случај не ја укинуваме неговата идеална врска со структурата на потфатот. Идеалната форма и кохерентната структура од намери (кои треба да станат потфати) треба да го достигне овој степен на семантичка и експресивна комуникација.

За жал, во овој и во многу други случаи, сублимната намера (и нејзината идеална форма) крајно се отуѓуваат од кохерентната структура (и збирот субординирани намери). Сублимната намера го претставува намерите, но тие и овозможуваат да дојде до израз неј-зината идеална функција. Субјектот се соживува со го-сподарските намери и со самото тоа ги апсорбира во нивниот идеален претставник. Така идеалниот претставник ја добива власта од соживувањата, а соживувањата му го потчинуваат субјектот на идеалниот претставник. Оттука можеме да извлечеме уште еден аналоген заклучок. Сублимната намера е нешто што ни е дадено на располагање и го претставува заедничкиот објект. Намерите и соживувањето со намерите, се ограничувања кои го одредуваат даденото на располагање. Даденото е безлично, односно има номинална форма, и затоа зависи од ограничувањата кои го одредуваат. Но ограничувањата се изобличуваат. Тие го губат структурниот израз така што го доусложнуваат создавајќи негова хаотична инваријанта. Субјектот не е крив, толку може да извлече од визуогената сфера во која заглавил. Намерите се ем чисти и ем се заробени во визуогеното мочуриште. Хаосот ги обезличува ентитетите кои ги овозможуваат видливите ограничувања. Како последица на тоа тие се повеќе се доближуваат и поистоветуваат со природата на daseinsfrei. Од неа ги дели една разлика: тие ја апсолутизираат онтолошката карактеризација.¹² Хаосот непосредно го симболизира реалното дејство на овој принцип. Daseinsfrei се стреми да се ослободи од секоја карактеризација, да се претвори во безлична и чиста сублимност без форма. Во енергија која не може да се улови и дефинира. Во таа смисла, daseinsfrei е противхаотична и над хаосот. Се воздигнува над секоја израз, па дури и сопствениот, номинален и идеален. Намерите и соживувањата, обезличуваат на антиномичен daseinsfrei-начин. Тие не се идеални и номинални форми, туку форми полни со соодветни карактеристики собрани без ред и поредок. Tие се стремат кон апсолутна енергетска слобода од оваа семантичка и позиционална перспектива на хаосот. Во исто време, поради ова тие не можат да ја збогатат и средат номиналната форма која на субјектот му се дава на располагање како идеален ентитет, ниту можат идеалната форма да ја сведат на номинален ентитет и да ја развијат како таква. Искуството на субјектот нема пристап до својот објект. Хаотичното соприсуство на карактеристиките ги замачкува описните потенцијали на објектот. Сите овие нарушувања на целесообразноста се должат на неконзистентната структура.

Својствата на објектот постојат за искуството, тие се влезови кои му отвораат на искуството пристап до појавата на објектот. Од тој аспект, сублимната намера и растурениот комплекс од субординирани намери се својства на господарското самопројавување и храброто дејствување кое за субјектот е објект од најголем интерес. Субјектот не успеа да се избори со нив, поточно не успеа да се избори за нив, бидејќи погрешно ја структурира нивната афективна конструкција. Неправилно го произведе нивното хиперстимулирачко единство. Сепак, субјектот извлекува некаква корист од овој комшмар од неуспешни пристапи. Учи да ги обликува душевните структури во своја полза така што се обидува да создаде се посложени методолошки конструкции. Оваа методолошка конструкција, иако фалична и неуспешна, ќе му помогне да се искачи повисоко на скалилото на обиди да дејствува храбро. Храброто дејствување е еуфемизам за господарско дејствување. За разлика од второто, кое е страшно и мрачно, во себе содржи повеќе животна сила и влева повеќе надеж. Не случајно, субјектот во оваа етапа, планираното дејствување порешително го нарекува храбро. Помамата е еластична, жилава густа сила, полна со чудна енергија, која создава услови за тоа, храброста да се цени повеќе од господарењето. Колку и да се погрешни, овие пристапи делумно ја дезинхибираат душата и ги разлабавуваат господарските потенцијали. Да се вратиме назад. Тие им робуваат на патолошките предрасуди и нивните механизми. Најверојатно тоа е за добро, бидејќи секој неуспешен душевен пристап е малечок чекор на победата и и самоподобрувањето.

Откако ги разгледавме песимистичките можности, дојде на ред, да видиме каква корист ќе имаше субјектот од последниот основен пристап ако сменеше некои постапки што го воспоставуваат пристапот и неговите структури. Ова ќе расветли дел од недоразбирањата во однос на тоа, на што се должи базичниот неуспех и фундаменталната неисправност на пристапот. Поправките што следат ќе ја подобреа состојбата на работите во методолошката практика и ќе му помогнеа на субјектот пофлексибилно да ги искористува пригодните душевни структури. Како и да е, оваа „поправна“ перспектива, ќе му биде образец-средство со чија помош ќе прави други поправки, ако ги пронајде во идните пристапи.

Сублимната намера сама по себе е неспорно една од повисоките афективни (енергетски) форма на интенционалноста. За да го почувствува нејзиното целесообразно дејство кое според Шилер го овозможува вистинското уживање,¹³ субјектот не смее да ги издвои намерите од поединечното ментално дејствување, дури ни ако ја задржи во нив неговата општа смисла и ситуативните значења. Само ако намерите се отелотворени во привидното дејствување можат да состават целесообразба структура. Освен тоа, дејствувањето мора да биде комплементарно и нанижано во настанот заедно со другите дејствувања во кои се отелотворени господарските намери. Намерите ги оправдуваат дејствувањата, а логиката на меѓусебни дејствувањата ги соединува вообразените настани или сегменти од настаните. Дека така вообразената инсценација ќе се претвори во систем покажува социолошкиот став на Лиман за психичките системи. Според Лиман свеста употребува претстави за да создаде нови претстави. Така свеста се самопроизведува и се самоодржува преку препроизведување на претставите кои се кохерентни една со друга. Но комуникацијата на свеста и нејзините производи со светот е неопходна за да се укине неприродната поделба на трансцендентални и емпириски спознанија. Комуникацијата ја разоткрива длабоката и незаобиколна врска на емпириските факти со трансценденталните вистини.¹⁴ Аналогијата помеѓу единството на намерите, дејствувањата и инсценацијата од една страна и единството на свеста која произведува претстави преку претстави, самите претстави и комуникацијата со светот од друга страна, е повеќе од очигледна. Намерите се отелотворуваат во дејствувањата и честопати кореспондираат непосредно, како што свеста ги нанижува соодветните претстави. Претставите се нижат една до друга и создаваат кохерентна семантичка целина. Единствена разлика помеѓу намерите што се отелотворуваат во дејствувањата и претставите кои се нижат семантички благодарејќи и на свеста е начинот на поврзување на парови, а не семантичката основа на нивниот развој. Дејствувањата исто како и претставите имаат контексти кои се отсликуваат во значењата. Претставите можеби не се поврзани со никакви, барем не телесни и егзистенцијални дејствувања, но типот на објаснување потребен за да се улови нивната суштина е ист како во случајот со дејствувањата. Потем, дејствувањата стапуваат во врска, комуницираат едни со други на различни квалитативни рамништа. Тие мора да комуницираат ако сакаат да ја воспостават вкупната логика на развој на настанот. Намерите се нивните концептуални оправданија, без кои е невозможно да се осмисли настанот. И свеста мора да комуницира со светот преку синтезата на претставите што ги ниже семантички за да го укине вештачкото концептуално двојство. Комуникацијата помеѓу светот, свеста и претставите е разнолика бидејќи ентитетите кои комуницираат се разновидни. Дејствувањата се сведуваат на заеднички именител – материјалната динамика – независно од нивниот интенционален облик, но ја воспоставуваат истата врска на постоење-едни-за-други како ентитетите на психичкиот систем.

Субјектот ја издвојува интенционалната структура од нејзиното сложено тело и го растура нејзиниот каркас. Но повратноста покажува дека таа ги поседува сите предиспозиции да ја обнови својата системска функција. Само така, субјектот ќе ја укине неприродната поделба на растурен комплекс од намери од една страна и на сублимна намера од друга страна, како што мислителот се ослободува од бариерите на атипично изразување преку комуникација. Се појавува друг важен момент на ваквата поправка. Психичкиот систем се реституира преку превоплотување на намерите во целесообразните дејствувања така што ги реорганизира душевните структури поврзани исклучиво со претставувањето. Додека ги доживува дејствувањата, субјектот издвојува дел од своето внимание за да се соживее и да ужива во чистиот афект на намерите и нивната господарска смисла олицетворена во дејствувањата. Субјектот може да ги отелотвори намерите во дејствувањата. Плус, да формира посебни сегменти на поединечните дејствувања и посебни комплекси од интерактивните дејствувања. Тоа ќе ја подобри ситуацијата, но нема да ја засили сублимната намера. Сублимната намера има целосно влијание врз субјектот, ако субјектот ја земе предвид целата инсценација и нејзината интегрална логика на развој, независно од тоа на кој начин ќе ја проектира во вообразбата, и од птичја перспектива – во душата. Последниов заклучок јасно и недвосмислено ни го предлага следниов став. Реконструкцијата на душевните структури поврзани со претставувањето се клучни за целосно да се реституира продуктивниот сооднос помеѓу сублимната намера и субординираните намери. Превоплотувањето на намерите во дејствува-њата има смисла само откако вообразената инсценација ќе се претвори во афективен психички систем благодарејќи на комплементарните претставите кои си го враќаат стариот статус. Ваквите преструктурации ќе ги укинат антиномичните daseinsfrei-модуси. Ќе опстои само првиот daseinsfrei-модус на сублимната намера. Тој ќе ја воздигне сублимната намера така што ќе го вгради во себе комплексот од намери, бидејќи комплексот од намери ќе стане артикулиран, ќе се смести во инсценацијата прописно, веќе ќе биде приспособен на идеалните услови содржани во сублимната (интенционална) форма.¹⁵

Првата глава ја започнавме така што ја споредивме суштината на моќта и помамата и сегментот посветен на нивната афективна идентичност. Тоа не ни кажа ништо за фундаменталниот недостаток на помамата. Дури ни даде лажна надеж дека помамата е виша сила која ќе го поттикне, па дури ќе го присили субјектот да биде храбар и да дејствува оперативно, моќно и во насока на господарењето. Нејзината споредба со моќта и со релативното искуство на субјектот со односот помеѓу помамата и свеста-за-моќта, ја преувеличи нејзината функција, иако нејзината функција е техничка; го подготвува субјектот за сериозна душевна активност, за вистинската процедурална практика и за фундаменталните душевни преструктурации.

Различните пристапи на субјектот кон храброста и оперативното дејствување беа синтетични инваријанти составени од ограничена збирка на вредности. Пристапите ни помогнаа делумно и во преносна смисла да разбереме зошто помамата не е ефикасна кога го при-силува субјектот да оперира храбро. Таа беше нивно јадро, кое не го видовме „во акција“. Но фактот дека пристапите требаа да го засилат влијанието на јадрото и да ја поддржат неговата функција, а не го направија тоа, пред се покажува колку слаб сокоснтитуент е по-мамата. Ограничената збирка од вредности не е првоосомничена, и покрај тоа што, неговата активност излегува во прв план. Сега, ќе ја искористиме шансата за да покажеме зошто помамата е неефикасна сама по себе. Нема да ја разобличиме помамата за да ја прекинеме серијата од неуспешни душевни пристапи. Разобличената помама ни е потреба од две причини. Прво, ќе го одредиме и разјасниме нејзиниот внатрешен недостаток за да создадеме структура од докази која однапред ќе ни даде до знаење зошто сложените пристапи не функционираат добро и покрај тоа што, самата сложеност би требало да биде симбол на структурниот и афективен напредок. Основните пристапи покажаа на дело зошто помамата е неефикасна без оглед на тоа што нејзиното релативно изедначување со моќта ја преувеличи и издигна. Се случи ваквиот разобличувачки механизам да не снабди со многу корисни спознанија. Заради тоа, веруваме дека и со тоа што ќе го разоткриеме изворниот недостаток на помамата однапред ќе им ја одземеме привлечноста на сложените пристапи (кои не маѓепсуваат токму поради нивната сложеност). Со ова, ги претекнуваме сложените пристапи и застануваме пред еден значаен кулминациски факт. Како што навестивме претходно, процедурата на помамата ќе биде средство со кое субјектот ќе си „поигрува“ за да ги осмисли сложените пристапи. Но неуспехот на процедурата на помамата како методолошко средство ќе го присили субјектот процедурата на помамата да ја поврзе со системот на моќта (кој во оваа точка е една релативна процедура измешана со основните оригинални процедурални аспекти). Субјектот дури ќе позајми од сложените пристапи за да оствари најплодната внатрепроцедурална (или внатресистемска) врска. Субјектот е подготвен на секакви душевни преструктурации и комбинации само за да почне да дејствува храбро. После тоа, тој верува дека храброста ќе го инспирира да ја развие оперативната форма на дејствување.

Значи, сега ќе ја разгледаме помамата без да ја поврземе со моќта. Да го направиме тоа ќе ни помогне една околност од последниот основен пристап. Тоа е инсценираниот предизвик. Субјектот вообрази преди-звик. Во предизвикот тој дејствува храбро, владее господарски и ја покажува својата надмоќ во повеќе (или во еден) наврат поврзан со поволниот животен сектор. Тој нема намера да ја промени оваа констелација на предизвикот. Можеби инстинктивно ќе избере друг предизвик, ако сака да и го спротивстави на актуелната животна ситуација која го мачи и е сродна со случувањата и контекстите во предизвикот. Но сите такви предумисли ќе бидат половина апстрактни половина визуогени. Оваа конституција на животните околности не ни е во моментов важна. Важно е тоа дека, субјектот острастува со самото тоа што ја вообразува матната содржина на предизвикот и нејзините настани ги поврзува со своето битие. Тој го сублимира предизвикот интенцио-нално: дејствувањата кои ја спроведуваат намерата за конкретно господарење ги апсорбира во намерата како таква. Овој момент најсилно го поттикнува субјектот да се острасти. Веднаш настанува проблем. Субјектот не ја спроведува намерата низ вистинското дејствување туку продолжува да го вообразува предизвикот страстно. Така ја засилува намерата која сака да се оствари преку дејствување. Намерата ја доживува како единствена шанса. Но тој стагнира додека ја вообразува содржината на предизвикот што го совладува лажно и циклично. Острастеноста и намерата-како-единствена-шанса, го притискаат. Субјектот интимно негодува во исто време додека чувствува неизмерна страст која станува се потешка и потешка затоа што субјектот и го додава бремето на намерата. Негодувањето и претераната страст растат напоредно, поттикнати од застојот на вообразувањето и намерата. Страста и негодувањето се амбивалентни форми на возбудата. Оваа афективна душевна структура се разликува коренито од фројдовата структура на возбудата, задоволството и незадоволството, само според еден аспект на тополошката динамика. Кај Фројд задоволството и незадоволството се архимедовски одделени едно од друго. Падот на возбудата му помага на задоволството да претежне, а нејзиниот раст го зајакнува незадоволството. Во случајот што го опишуваме ние разликата не се сос-тои во тоа што возбудата се дели на интимно негодување и висока острастеност. Негодувањето е слично со незадоволството, а задоволството со острастеноста. Постои една разлика која е незначителна за перспективната што ја разгледуваме во моментов. Негодувањето, за разлика од незадоволството, освен што ја симболизира емоционалната состојба на субјектот, исто така ја динамизира претворајќи ја во карактеристична црта на однесувањето. Нешто слично може да се каже и за острастеноста. Колку е повисока острастеноста, толку е поочигледно дека задоволството го освојува изгледот, па дури тогаш кога субјектот мирува и не прави ништо. Ако субјектот се реши да направи нешто, тогаш интензивните изрази на задоволство наречени страст, ќе избувнат и ќе ја потопат самопројавливоста. Дотука, паровите се надополнуваат. Тоа што вистински ги раздвојува двете афективни структури на душата е тополошкиот модел на интензификација. Негодувањето и острастеноста растат напоредно, задоволството и незадоволството се разминуваат и се оддалечуваат едно од друго.¹⁶

Субјектот е помамен така што ги доживува сите спомнати поместувања во душата во атмосфера на задушливата страст и боцкавото негодување. Но токму ваквата состојба и ваквата атмосфера се нешто по што копнее субјектот и го репродуцира секогаш одново и одново. Кај субјектот на Фројд, задоволството и неза-доволството се пресекуваат во дадени моменти. Нивната неприродна синтеза може да трае релативно долг период. Но фројдовиот субјект, се стреми по секоја цена да се ослободи од ваквата душевна состојба на работите. Нашиот субјектот ужива во атмосферата на застој, воздухот во рајот на агоничната страст ја потхранува неговата љубов-кон-себе. Во оваа смисла, манијата е најблиска со помамата, иако манијата ја нема интелектуалистичката црта на помамата во себеси и се темели врз безумната возбуда како таква. Тој не го претвора вообразеното, цикличната содржина на предизвикот што го совладува, со кого и каде што господари, туку самата помама. Вообразеното е само повод, пригодно тело со релативна вредност, кое и станува чист медиум на помамата. Господарењето како содржина на вообразеното, како вечно повторлив предизвик со вечно познат тек и крај, има само по себе некаква вредност. Тоа ги исфрла од себе како ждрело импулсите кои ја преувеличуваат и ја зголемуваат заљубеноста на субјектот во себе. Господарењето прави самозаљубеноста да му биде бескрајно мила на субјектот. Но и покрај тоа, откако ќе се закотви со свеста во претставата, вниманието го преместува во помамата, се соживува со противречниот тек на нејзината психоенергетска структура. Помамата се претвора во тромплеј, не претставата; не објектот туку доживувањето. Затоа помамата „е толку заводлив ефект, морничава како тромплејот: тоа е тактилна вртоглавица која го сведочи лудиот завет на субјектот да ја прегрне својата слика и да исчезне“.¹⁷ Сите карактеристики на тромплејот кои ги ниже Бодријар во поетски занес, можат да и се припишат на помамата. Оваа транскрипција ќе покаже со најголема точност, колку привлечно сениште е помамата. Таа е привлеч-на најмногу затоа што е психоенергетско сениште, се-ниште кое ги претставува чистите нарцистични енергии; нешто што не е објект но настапува како објект и го освојува субјектот како да има прекрасно тело. На субјектот му се чини дека со целата душа ја допира по-мамата, целата душа жртвено и ја предава на помамата. Навистина, „зборуваме за допир, за тактилно суперприсуство на нештата, божем можат да се допрат. Но ваквата тактилна фантазма нема ништо заедничко со нашето сетило за допир: тоа е метафора за морничавоста која не обзема додека го укинуваме просторот на претставување“.¹⁸ На последново мислевме кога кажавме дека субјектот и ја жртвува претставата на помамата. За да ја допре помамата со својот псевдодопир, субјектот мора бизарно да се откаже од претставата. Суб-јектот во ниеден момент не се откажува од претставата (или од изведбата ако ја гледаме како интерактивна самопроекција). Нејзиното сетилно влијание тлее во позадината и го засилува бизарното рандеву на душата и помамата, му станува чуден дериват. Помамата и душата се блиски и се допираат во пространството на вечните длабочини за да го поттикнат субјектот да се удави во океанот на бескрајната самозаљубеност. Ова е слаба точка на помамата, која не му дава предност на субјектот, бидејќи љубовта-кон-себе го фрла во солипсистички круг сличен како оној на помамата, иако го засипува со сродни проклети богатства.

Помамата е солипсистичка. Го присилува субјектот да се затвори во себе и да му сврти грб на светот. Ваквиот израз на проклетите „генетски“ околности не може да го смени никој, најмалку пристапите без разлика на која „категорија“ и припаѓаат. Тогаш, зошто се мачиме да ги набројуваме и опишуваме пристапите? Бидејќи, неуспесите ја соконституираат победата. Поточно, неуспесите ги обликуваат најдолните слоеви од нејзината конституција. „За да биде цело мора да има се“. Зарем, не треба да се грижиме за оние кои исто како субјектот немаат самодоверба, и следствено им недостига храброст? Како ќе ги научиме да се движат по правиот пат, ако не им покажеме кои грешки треба да ги одбегнуваат? – Ете затоа го зедовме на себе ризикот да ги објавиме потфрлувањата уште пред да почнеме да ги прегледуваме продуктивните предмети на интерес.

Страста заразува се: негодувањето, вообразувањето и самата намера. Помамата не го остава на мир субјектот за да го затвори во својот солипсистички круг. Страста го повикува субјектот во својот солипсистички круг и не му дава мир за да го поттикне да ја надмине погубната изолација. Без елементот на страст, самозаљубениот субјект никогаш немаше да побара излез од состојбите на застојаност. Страста повеќе се темели врз намерата да се дејствува храбро која го одвлече вниманието на субјектот од претставата, отколку врз содржините на предизвикот кои го привлекуваат првично вниманието на субјектот. Субјектот се доострастува затоа што чека момент за да ја исполни намерата. Но овој момент никако не настанува заради солипсистичката природа и афективност на помамата.

За субјектот помамата е латентна желба, преджелба, несвесна желба која ја претвора страста на субјектот во пасивно очекување интенционален исход.

Еден од главните проблеми го создава цикличното повторување на успешното дејствување во предизвикот. Овие психоментални процеси ги земаме со резерва. Субјектот замислува метонимични и самостојни настани, дејствувања и покажувања надмоќ. Но тие лежат извалкани на дното на апстрактната визуогеност, и се претвораат во чисто структурирани чисти замисли. Дури ни предиспозиционираниот и самоповторувачки успех, не може да го уништи горкото и длабоко чувството на нецелосност. Дејствувањата се претстави кои се наследуваат една со друга во различни временски интервали. Овој „пристап на припојување на претставите што се структурира вака“¹⁹ не ги задоволува критериумите на очекувањето. Субјектот се отуѓува во помамата и ужива во нејзините енер-гетски текови. Но репрезентативната структура на предизвикот е дополнителна пречка за излез од ситуацијата. Иако репрезентативната структура ја дополнува помамата најмногу придонесува за тоа субјектот да не може да ја материјализира намерата. Апстрактно визуогената структура на репрезентацијата подеднакво го солипсизира субјектот како афективната организација на помамата, затоа што на двете им недостига одреден степен на поредок. Целесообразноста на предизвикот ги исцрпува сите можности за поинаков исход и во стварноста и во менталното поле. Но поголема пречка за субјективен, системски и процедурален напредок е тоа што репрезентираниот предизвик целосно се темели врз идејни категории кои се корелати на контекстуализираната и визуелно-организирана визуогена сфера. И едното и другото, се присутни во репрезентацијата и измешани едно со друго.

Помамата игра негативна улога од дезидеративна перспектива: таа го потиснува свесното посакување со солипсистичката природа. Целата е исткаена од дезидеративни пориви. Но желбата и посакувањето ги претвора во робови на себеси скриена од очите на субјек-тот, и го спречува алтернативниот исход, исходот кој произлегува од дезидеративната сфера, а не од интенционалната. Страста сака да и ја покаже намерата на свеста во сиот сјај. Но помамата ја засенува и травестира намерата. Ја обвива во матните дезидеративни пориви. Ја развоплотува во непремостливата територија на нагоните сродни со неа и исто толку матни колку посакувањето. Посакувањето е нагон најдостапен за рефлексијата кого рефлексијата однапред го скротува. Посакувањето е секогаш желба за која субјектот е свесен. Тоа е желба која трае свесно. Но, помамата успева да ја засени и ваквата свест. Помамата ја претвора желбата во дух кој бесмислено го прогонува субјектот секогаш кога тој ќе падне во фантазмагоричното царство на солипсизмот. Помамата ја пушта желбата врз субјектот како ловечко куче од забава. Нагоните ја кријат интенционалната сфера и покрај тоа што се целосно обележани со печатот на намерата и ги претставуваат нејзините потреби. Во оваа смисла, помамата се угледува на нагоните, таа е сложен нагон кој ги потиснува во себе, ги обезличува во својата афективна магла за да ја истакне солипсистичката надмоќ. Помамата како нагон со чија помош субјектот бизарно и чисто-ментално го поседува посакуваниот предмет не ги исклучува духовните влијанија. Посакувањето и желбата колку и да се маскирани и скриени се вредносно ориентирани стремежи и вредносно ориентирани влијанија. Блудникот во прекрасното тело не гледа објект за сексуално искористување, туку идеал што ќе го овозможи највисокото задоволство. Така субјектот ја доживува помамата, иако не е свесен за тоа како што не е свесен колкав објект и станал и колку е подложен на влијанието на нејзините скриени агенти. Помамата не ги црпи своите духовни основи од нагонот и желбата, од страста и намерата, туку неа, духовните основи и ги наметнува солипсистичката природа. Субјектот се задоволува ем со помамата ем со претставата-објект содржана во неа. Солипсистичката размена на “добра“ помеѓу помамата и субјектот е езотеричен ритуал кој има вредносно значење и постои само за учесниците во настанот. Солипсистичката природа ги задушува агентите за да и ги потчини на помамата, за да ги обезличи. Ги вградува незабележливо во афективната структурата на помамата за да ги доместицира апсолутно, да ја домистифицира неа и да ѝ ја зголеми моќ.

Како што стојат работите, субјектот не може да пронајде излез. Еден прамен надеж му го осветлува умот. Субјектот е способен да види можен излез од ситуацијата поврзан со основните пристапи. Но ни самиот не е свесен дека овој основен пристап ќе го воведе во светот на сложените пристапи. Пристапот што тргнува предоцна за да стигне навреме ќе го донесе субјектот до „големите“ пристапи за да се соедини со нив и да ја оплоди, како што проценува субјектот – неопходната можност.

Пред извесно време субјектот ја напушти идејата на последниот основен пристап. Добро а да се потсетиме дека основниот пристап содржеше две постапки. Прво субјектот го истакна генералното психоафективно влијание на помамата. После тоа, тој се обиде да ги издвои оперативните акти, наречени дејствувања, од работата на психоафективните форми на влијание. За таа цел, создаде иманентна репрезентација со ограничени диспозиционални пропорции и намерите ги издвои од дејствувањата.

Место предизвикот да ѝ го пожртвува на конструктивната методологија, имено, намерите да ги отелотвори во дејствувањата, а дејствувањата да ги преповрзе во визуелно-организираната сижетна структура, субјектот се реши на спротивното. Ја вообрази содржината на предизвикот во целост хибридно, што значи хаотично. После тоа, претставите ги претвори во централен момент на една единствена психоментална диспозиција. Чистите дејствувања и чистите намери ја дисперзираа репрезентацијата и ја распределија во неа самата. Исто така тие ја структурираа на наједноставен можен начин диспозиционалната самопроекција. Предизвикот не само што е неодреден образ полн со индикативни форми, туку ја претставува и неразрушливата диспозиција на субјектот.

Субјектот го вообрази вака предизвикот свесно, а тоа значи дека намерата во случајов одигра техничка улога. Но намерата станува спорен фактор во процесот, секогаш кога субјектот, во оваа етапа од развојот на храбрата личност, се обидува намерата да ја искористи како средство на инспирацијата за дејствување и стекнување храброст. Оваа основна дијагностичка вистина, го подучува субјектот како да препознава со каква интенционална природа има работа и што може да направи со видовите намери што ги има на располагање. Според тоа, субјектот повеќе не се стреми екстрахираните намери да ги соедини во една симболична обединувачка намера, наречена сублимна намера. Оваа свест му овозможува да се ослободи од неефективните интенционални структури, но не му кажува што треба и може да направи со потенцијалните намери. Но, субјектот не настапува неподготвен. Тој се повикува на интегралниот предизвик кој им го спротивстави на не-говите сопствени процедурални реконструкции. Такви моменти, од внатрешна и инспективна гледна точка, беа отелотворувањето на намерите, отелотворените намери и дејствувањата чии контексти се запечатени кодови затоа што субјектот ги одбегнува намерите скриени во нив, или тенденциозно ги премолчува и не ги огласува. Двете процедурални реконструкции и припаѓаат на истата претстава, на истиот предизвик постојано остваруван со еден исход. Затоа на субјектот му е лесно да се ориентира додека ги открива и ги искористува методолошки разликите кои ги навестуваат инваријантните душевни структури. Значи, субјектот одбира само едно дејствување од низата поединечни и вмрежени дејствувања, се соживува со неговата форма. Си ја припишува намерата која го контекстуализира дејствувањето (заедно со останатите животни фактори) и ја обликува неговата форма. Со други зборови, субјектот ги унифицира дејствувањето и намерата во нивниот поединечен израз, по углед на предизвикот чии каузални, кохерентни, комплементарни и конзистентни конститутиенти ги безлични за самиот предизвик да го истакне како интегрална оперативна единица. Одржувањето на диспозицијата и надмоќта, беше предизвик голем исто колку надвладувањето на антагонистите и опасните околности независно дали нивните мотиви се отворено освојувачки или поткопувачки. Субјектот немаше прегледност кои дејствувања од кои намери произлегуваат. Ниту умееше да посочи како едни дејствувања со намера се солидаризираат со други намери и дејствувања.

Како дополнување на претходното можеме да скршнеме на кратко и да дообјасниме што значи тоа: субјектот ја восприма (поточно го интроспектира) претставата (или настанот, ситуацијата, околноста, предизвикот и прогресивниот образ) како вкупна оперативна едини-ца. Објаснувањето во исто време ќе ги оправда последните иницијативи на субјектот.

Содржината на предизвикот ја составуваат дејствувањата-во-врска. Субјектот може да почне да ги ментализира и да ги разгледува едно по едно. Диспозиционалните сеќавања се полни со супериорни постапки. Секој конволутивен и понизок образ што го разгледаме досега криеше тајна која го наведува субјектот да смислува нови диспозиционални дејствувања (кои ги вклучува сите категории на господарско самопројавување: надмоќта, супериорноста, доминацијата и сл.) Тој ги соединува реминисцентните диспозиционални дејствувања во една хипнагогичка целина, за да извлече од нивното хаотично соприсуство нова динамична структура на надвладување. Инструктивните механизми на интуицијата го обучија одлично. Па сепак требаше да настане соодветен момент за тоа. Колку и да е благонадежна, не значи дека оваа околност значително ќе му помогне на субјектот да се справи со обликувањето.

Еве зошто сме склони да носиме лоши вести. Субјектот не извлекува неколку сеќавања, или образи кои содржат диспозиционални дејствувања, за да ги спореди нивните разлики. Тој не ги комбинира произволно оперативните динамики својствени за секој акт или за секој посебен активен комплекс. Хипнагогичката целина треба да го поттикне субјектот да го пронајде во неа најмалиот заеднички содржател на дејствувањата: духот на стремежот кон целта. Овој дух ќе му помогне на субјектот да извлече едно диспозиционално дејствување. Тоа ќе биде крајно произволно и ќе стане основно ткиво на конкретниот произволен образ.

Субјектот го издвојува дејствувањето. Но тоа останува чисто и апстрактно како сите претходни дејствувања што не ѝ припаѓаат на конкретно изразената реминисцентна сфера, и покрај тоа што се отсекува од реминисцентните искуства и целосно им припаѓа на произволните образи. Оваа форма на произволното дејствување нема ништо конкретно во себе, освен што ги претпоставува чисто сопствените визуелни организации. Затоа, таа го забавува напредокот во обликување, без оглед што е прва сериозна иницијатива, ја локализира кризата и ја врамува индуктивно. Дополнителниот основен пристап, нем да отпадне толку брзо колку што си мислиме. Тој носи значително странични ефекти кои ја поткрепуваат функцијата на единствената оперативна единица. Неговите потенцијали допрва ќе се развиваат во соодветна пригода.

Гореопишаниот начин на извлекување на поединечното конкретно дејствување од хипнагогичката целина, ќе стане и дериват. Секогаш кога субјектот ќе се сети како го извлекол дејствувањето, или извлекол неколку такви, сродни, комплементарни или кохерентни (потенцијално комплементарни) дејствувања, тој ќе може подолго време да ги доживува, и подлабоко и поинтензивно да се соживува со нив. Ваквото психовременско одолговлекување на менталните настани ќе му помогне на субјектот, не да ги доизгради структурите на душата, туку да стекне поголема доверба во себеси. Според ова, без разлика колку дејствувања содржи настанот, тој е една оперативна единица која го поттикнува субјектот да се стреми да дејствува храбро. Се разбира на патот постојат опасности кои субјектот ќе ги предвиди, со кои ќе се соочи и кои ќе ги надигра во свое време. Извлекувањето поединечно диспозиционално дејствување кое се одвива со намера, е додатен основен пристап. Но начинот на кој субјектот го извлекува дејствувањето го антиципира во светот на сложени пристапи.

Пред да продолжиме да ги разделуваме, распределуваме и распоредуваме најавените контексти, ќе се осврнеме на локомоторното внимание. Подоцна исто така ќе видиме зошто ова локомоторно својство на вниманието ја соконституира и зацврстува работата на сложените пристапи. Оваа перспектива ќе налегне во логиката на описен развој и ќе ја осветли од своја страна.

Сега во нашиот првостепен фокус влегува предизвикот како оперативна единица. Тој не го гледа и не го доживува предизвикот, односно репрезентацијата на предизвикот ништо подобро од единственото, апстрактно и произволно диспозиционално дејствување. Сепак, репрезентацијата нуди поголеми психологистички можности од локалното дејствување дури и тогаш кога е таа чиста, а тоа конкретно. Едно диспозиционално дејство има моќ поголема од репрезентацијата, само тогаш кога секоја возбудлива сцена од репрезентацијата се одвива за да го истакне истоименото диспозиционално дејствување. Затоа, субјектот, се сосредоточува врз следството на настани како такво. Толку се внесува, што не му е гајле дали репрезентацијата, односно единствената оперативна единица, се темели врз реминисцентни искуства или врз произволни образи. Одолговлеченото психичко време ги зацрвстува доживувањата. За разлика од него локомоторното внимание му помага на субјектот да открие нови модели на душевни структури. Тоа му овозможува ги врзе настаните, дејствувањата, намерите и мотивите за репрезентацијата. Нивната асоцијација со следството, пак, му помага на субјектот одеднаш да ги согледа сите последователни моменти. Субјектот стекнува увид во сите мрежи од дејствувања кои ги конституираат сижетните сегменти. Тој не мора последователно да се преместува од атмосферата на еден настан за да се смести во атмосферата на друг настан. Со посредство на следството, субјектот не се задржува на секоја мрежа поединечно за да ја растури нејзината суштина и не ги разгледува дејствувањата, намерите и мотивите пое-динечно за да ги извлече нивните контексти. Сите сижетни моменти стануваат однапред јасни во сета нивна каузална деталност, само ако субјектот ги врзе психоментално за следството како такво.

Овој оперативен модус на предизвикот, не го издвоивме и не го разгледавме посебно, за да отстраниме куртоазно една класа објективни недостатоци од тематскиот хоризонт какво што е произволното дејствување. Дејствувањето е трансхипнагошко. Toa произлегува од визуогената сфера, но не ја надминува состојбата на хаос затоа што не ги организира визуелните потенции. Визуогената сфера е во принцип агент на хаосот, бидејќи во неа визуелното и апстрактното се изедначуваат целосно, и покрај тоа што апстрактното се базира врз визуелното. Субјектот ќе го примени истиот модел на интроспекција, односно локомоторно-атенционалната интроспекција. Ќе му го припишува оперативниот модус и на дејствувањето кое ќе го издвои заедно со специфичните контексти што ги декодирал затоа што ја истражил намерата. Но нагласивме, дека ваквата интроспекција се отежнува, не само поради преголемата локализација на активностите во дејствувањето, туку и поради неговата перцептивна и партиципна форма. Ако претставата е преобемна ќе му направи ист проблем на субјектот, само од спротивната страна. Притоа,моделот на интроспекција е операција која субјектот ја врши врз предизвикот. Модусот е искуство кое субјектот го стекнува за настаните содржани во предизвикот кои ги прегле-дува на необичен начин. Може да се каже дека моделот е надворешна операција, а модусот, внатрешна. Првиот ги опфаќа генералните динамики, вториот ги толкува, ги регулира и ги сместува. Едниот има надзорна, другиот таксономна функција. Вниманието ѝ помага на свеста да собере информации од двете. Оваа функционалност се огледува и во разликата помеѓу техничката намера и суштинските намери на субјектот. Техничките намери назначуваат формални промени, додека суштинските намери скицираат пресудни решенија. Операциите се последица на намерите и најчесто ги надбројуваат. Но може да се појави пригодна намера која ќе изнуди од субјектот да оперира во согласност со неа, во дадените околности, па дури и да го наруши планираниот распоред на дејствувања. За намерата да избувне, да се претвори во операција и да се материјализира детално, субјектот мора да има силно развиена самокоординирана рефлексија, популарно и несистемски наречена досетливост.

Локомоторниот и атенционален увид во репрезентацијата како единствена оперативна единица, ја извлече репрезентацијата од стерилната состојба на иманентност. Внатре таа беше зафрлена и не можеше да се развива од живописна перспектива. Таа стекна динамични карактеристики и го антиципира сопствениот поредок затоа што собра и вгради во себе елементи што ја конституираат нејзината целина. Елементите не беа ништо друго, освен апстрактни корелати на егзистенцијалните објекти и случувања. Па сепак, репрезентацијата се пооддалечи од апсолутната иманенција. Претходно, се осамостои релативно кога се претвори во ситуација на превласт врз животниот сектор. Сега, со ова уште повеќе се самодистанцира од задушливиот затвор на иманенцијата. Бидејќи репрезентацијата се поистоветува со образот како целина, нејзиниот напредок, ја унапредува и интегралната позиција на образот, го придвижува се посилно кон неговата целисходна форма и совршен изглед.

За овој вид на задлабочување и интроспектирање на претставата, може да се каже дека е полусложен и полуедноставен пристап. Така ја карактеризираме оваа активност затоа што од една страна, субјектот третира интегрална претстава независно од нејзиниот обем, а од друга страна, начинот на кој тој ја набљудува, т.е. локомоторното воспримање со посредство на вниманието, е релативно едноставна операција. Таа не се занимава со живописни структури кои наизменично кријат јазични и визуелни тајни и покажуваат неодгатнати симболи.

Сега постепено ќе ги освојуваме пространствата на дополнителниот основен пристап. Прво рековме дека овој пристап ќе се развие во свое време. После тоа кажавме дека тој е цело време актуелен затоа што го зајакнува улогата на репрезентацијата (предизвикот) како единствена оперативна единица. Хипотетичкото продлабочување на спознанието поврзано со него, воопшто нема ни ги помати претходните пресметки ако го откриеме. Но се случи нешто непредвидливо. И покрај тоа што последниот пристап му ги отвори портите на субјектот кон сложените форми на пристапување, субјектот ќе се соочи со уште еден дополнителен основен пристап. Тој ќе се случи од страната на помамата и нејзините афекти, а не од страната на образот и неговите својства (под кои подразбираме материјално-оперативни, т.е. екстензивно-експанзивни, психоафективни структури и структури на самоманифестација).

Помамата не е толку негативна колку што изгледа на прв поглед. Нејзината диспозиција која се одразува во господарењето со субјектот како со објект повеќе ја прави одбивно впечатлива нејзината негативна суштина отколку што ја прикажува како величествен фактор и привлечна моќ. Самата, како јадро на афективната структура на чистиот нарцизам, која се нарекува процедура само затоа што се повторува циклично и нејзините етапи се строго распоредени, не може да ја издигне структурата на повисоко рамниште. Ни когнитивната структура на генералниот нарцизам со неговите шизогени шепотења и заговори, не може да ја прошири и зголеми афективната власт на помамата. Помамата е афект опкружена и составена од други помалечки афекти кој лаже дека зборува од име на свеста. Генералниот нарцизам содржи интелигибилни лица, кои го упатуваат субјектот кон вредностите-во-светот, за да ги разгорат неговите афективни состојби. Интегрално гледано, помамата и не поседува посебни предиспозиции и диспозиции, освен што го понижува субјектот, бидејќи таква каква што е раководи со неговата душа, однесување и постапки.

Според горниот, неменливо апроксимален опис, помамата е транспарентна. Таа е ексцентрична и во исто време крајно затворена во себеси. Таа настанува, поточно избувнува одеднаш и го конституира одеднаш својот налудничав лик. Откако ќе го направи тоа, таа дијаболично, споро и спонтано го измачува субјектот; го присилува да ги вкуси сите нејзините состојби и сите одеднаш. Затоа, помамата е оригинален гешталт-афект. Оваа феноменолошка пројава на помамата е идеална за да воспоставиме аналогија со начинот на кој се раѓа и дејствува свеста-за-моќта.

Веќе спомнавме дека откако ќе настане, моќта одеднаш го одзема субјектот. Таа го афектира со динамика спротивна од динамиката на помамата. Но не објаснивме како настанува моќта и зошто нејзиниот настанок е спор, спонтан, соблазнителен и неодолив. ој поглед, односно откритие од иднината нема да го растури поредокот на раскажување, иако, е една од најважните кулминации во стекнувањето нарцистично-господарски хабитус. Значи, мотив на секоја диспозиционална постапка, расположение, гест, помисла, умисла на субјектот и сл., пред да го обликува совршениот образ е потсвесното чувство на моќ. Субјектот се повикува и на самиот себе, додека доживува како струи низ него оваа афективна појава. Самосвеста, односно неговата свест за неговото Јас се провлекува во неговото битие заедно со најострите афективни бодила за да го потсети дека се што доживува се однесува исклучиво на него и го преобразува неговото битие во присуство-на-себе поголемо и позначајно од сé друго на светот. Јас е когнитивна референција која ја засилува и продлабочува врската помеѓу афектите на диспозиционалност и самодоживувањето. Ова е специфична форма на саморефлексивен однос, каде субјектот не се споредува со околната реалност и нејзините пројави, туку со душевните состојби што го совладуваат и неговата свест за улогата што ја игра во меѓувреме. При чист внатрешен саморефлексивен однос на субјектот со себеси, Јас е подреден дериват, а моќта е несвесен двигател на вкупните случувања. Субјектот е непосредно свесен за овие процеси и нивното значење. Но токму поради непосредното сознание, тој не може моќта да ја издигне до ентитет на предрефлексијата, од каде таа полесно ќе истапи на виделина во својство на етигема. Префрефлексивната состојба на свеста е поверодостојна од потсвесната. Кога субјектот сака да истисне нешто од потсвеста, тој едвај може да се сети што е тоа. Но кога сака истото тоа нешто да го извлече од предрефлексијата, му недостига мал психички напор, за да успее во тоа. Ја изострува толку колку субјектот да стане уште посвесен за неа, но во исто време ја изобличува сосем доволно за да не може да се сети дека моќта е центар и содржина на непосредните доживувања. Јас, ја засенува моќта, ѝ го узурпира местото, иако тоа е само нејзин апсолутен субјективен одраз. Тоа е обичен одраз на самосвеста кого власт и важност му дава моќта, без оглед што се пројавува и присуствува потсвесно. Моќта е скриена но влијае подеднакво силно и неприкосновено. Затоа, субјектот не само што се освестува за неговото Јас, туку неговото Јас го ослободува од предрефлексивната форма за да го претстави како центар на сите непосредни диспозиционални процеси. Во светлото на тоа, дури и саморефлексијата стекнува посебна вредност, бидејќи го означува диспозиционалниот процес како таков.

Самосвеста се дели на самство и на Јас. Самството го претставува присуството на субјектот во светот, а Јас ја претставува свеста на субјектот дека е присутен во светот таков каков што е. Онтолошки гледано самството е центар на самосвеста. Но, бидејќи тоа е безлично само по себе и ја претставува поединечноста-зафрлена-во-светот, во самосвеста тоа се привидно поистоветува со реалниот свет и неговото динамично опкружување. Јас, спротивно од тоа, го отсликува самството, но секогаш, попрво се повикува на себеси отколку на него, и покрај тоа што самството го втемелува Јас. Според тоа, самосвеста станува саморефлексивна категорија. Додека субјектот е свесен за себеси, тој самството го доживува како корелат на околниот свет, а Јас како своето тело кое мора да се ориентира и да се ангажира во светот. Што значи, свесниот однос со себеси, крие една саморефлексивна жичка, која го повнатрешнува односот помеѓу субјектот и светот, и истиот го претвора во чисто субјективен однос. Во оваа смисла, самосвеста воспоставува разлики во себеси, благодарение на саморефлексивниот однос што го негуваат корелатите во неа.

Додека субјектот ги дегустира саморефлексивно своите диспозиционални состојби и акти (ако воопшто ги изведува) тој е свесен дека неговото Јас, кое го централизира во себе процесот, е лажен двојник, на нешто друго скриено во неговото битие, до кое не може да се добере. Сите обиди на субјектот, од обликувањето образ, преку процедуралното дисциплинирање на душата, се до можните систематски оперативни потфати, се движат во насока да ѝ помогнат на саморефлексијата да го извлече вистинскиот центар на влијание од неговиот двојник. Помамата е толку силна што го конституира овој двојник, му ласка на субјектот, го потенцира неговото битие, за да го намами и да го удави во своите квази-диспозиционални, бурни и застојни врутоци. Но во сета своја лудост, помамата му дава необични знаци на субјектот. Пророчки гледа во нејзините преувеличени пројави сигнали што го упатуваат кон скржаво чуваните тајни. Субјектот почнува саморефлексивно да се сомнева, а помамата и помага на моќта да стекнува се поповолни позиции. Вака, моќта почнува да се ослободува од потсвесната форма и да ѝ се доближува на свеста. Субјектот, саморефлексивно се отвора за непознатиот ентитет за да му го додаде, или да го соедини со Јас, не знаејќи дека, тоа што ќе го соедини со Јас, ќе биде позначајно друго-од-истото барем додека се транспозиционира. После тоа ќе се изедначат апсолутно. Моќта треба изворно да се соедини со Јас така што двете ќе се одразуваат едно-во-друго за да се препознаат себеси како едно-за-друго.

Јас го викаме самството кое се познало себеси, односно тоа е заменка за субјектот кој се спознал како битие-со-идентитет, наспроти светот и неговите амбитенденциозни пројави. Тоа ѝ припаѓа на саморефлексијата отворено. Моќта се иззема од саморефлексијата затоа што саморефлексијата и потсвеста не се совпаѓаат конкретно туку чисто асоцираат една на друга. Во моментот кога моќта ќе стане дел од свеста, таа може но не мора да воспостави однос со саморефлексијата. Во секој случај, потсвеста ќе отпадне додека субјектот се освестува за етигематското, или асоцијативно присуство на моќта. Ако моќта ја соконституира врската помеѓу позицијата на субјектот во светот и светот што му се спротивставува или го поддржува субјектот на одреден начин, тогаш таа се претвора во саморефлексивна категорија. Но ако моќта се стави во врска со светот чисто теоретски, или ако нејзините практични форми не го засегаат субјектот и неговата позиционираност во светот, тогаш, таа е категорија на свеста, и не влегува во кругот на саморефлексијата. Како и да е, пред да се случи тоа, Јас излегува од јајцето на предрефлексијата, додека во исто време, субјектот го чувствува суштинското влијание на моќта. Со појавувањето на Јас, самството го открива својот идентитет. Тогаш, субјектот не може да пронајде никаква друга разлика освен чисто формална помеѓу непосредното присуство во реалноста (самството) и телото како присуство-на-себе со кое субјектот непосредно го поврзува својот идентитет, односно неговиот центар наречен Јас. Во оваа смисла, субјектот личи на шизофрениот кој не го разликува своето сопство од надворешните објекти, дури и тогаш кога си ги претставува одвоено. Последниов не може да се справи со стварноста затоа што ја третира како „парадигма што ја надраснува релацијата сопство-објект“.²⁰ Сепак, има една тенка разлика што отсликува непремостливи спротивности. Субјектот ги изедначува корелатите на самосвесната саморефлексија. Но не навлегува во нивниот однос со светот, и покрај тоа што нивните битија го навестуваат, го содржат и го антиципираат светот и нивното место во него. Со самото тоа што, се форми на актуелното присуство во светот, тие се имплицитно саморефлексивни. Шизофрениот, од една страна, го претставува сопството. Во сопството се синтетизираат непосредните карактеристики на идентитетот. Тие се менуваат и го менуваат сопството со себе, ама не му ги бришат претходно стекнатите својства и минатите својствата што повеќе ги нема. Самството, односно субјектот непосредно присутен во светот се асоцира на идентитетските аспекти што ги поседува до актуелната точка од животот и со оние што ги процесира. Но, непосредното присуство во светот ги претставува потенцијалите за раст и промена на идентитетот. Јас ги зема во предвид актуелните и идни карактеристики на идентитетот, па ги поврзува непосредно со самството, односно со непосредното присуство во светот. Сопството и неговите елементи имаат врска со светот, сé дел од него и произлегуваат од него. Но субјектот ги присвојува за да си ги припише себеси. Ги претвора во симбол на телото кое субјектот го доживува како важен елемент на своето присуство, наречен присуство-на-себе. Исто така, тој ги изолира од светот за да го восхити светот, да го надвладее или да му се спротивстави со нивна помош. Не мора да го поставиме прашањето: не се откажува од карактеристиките на идентитетот иако ги меша целосно со светот. Јасно е дека него не го интересира нивниот диспозиционален сооднос. Тој ги помирува и не се грижи за тоа дека е неопходно и полезно за него да се разделат.

Јас и моќта си влијаат синтетично. Нивната „колизија“ блеска интермедијално. Јас е провидно за свеста, а моќта влијае врз субјектот длабоко колку што е тоа провидно. Вака, моќта се напрега да се ослободи од потсвеста, а Јас ја спречува и како резултат на тоа, станува транспарентно колку што е таа упорна. За да се соединат Јас и моќта тие прво треба да стапат во ваков судир. Ова е неопходна почетна фаза на нивната меѓусебна трансформација. Пониската вредност ја надминува повисоката вредност, за повисоката вредност на крај ненадејно да надвладее пониската вредност, па да се изедначат како достоинствени борци. Впрочем, моќта мора да се закотви во Јас. За да се трансформира во оригинална сопственост и водич на свеста, моќта мора да ѝ се потчини на понижувачката трансформација, за да се превознесе преку вредноста на која ѝ се потчинува. На почеток улогата на Јас е посупстанцијална затоа што тоа ја унапредува моќта. Моќта и Јас не се синтетизираат парадоксално преку меѓусебно оддалечување едно од друго. Јас се стреми да ја потисне моќта, а моќта сака по секоја цена да го потчини Јас. Ова е еден вид оддалечување. Но таквото оддалечување е продуктивно на начинот што го опишува и поддржува Делез: „На дело се работи за позитивна оддалеченост на елементите. Во истото не се идентификуваат две спротивности. Нивната оддалеченост се потврдува како нешто што ги поврзува во склад со нивните разлики“.²¹ Јас се идентификува со својот носител. Моќта се идентификува со се она што носителот на Јас му го соединува на своето битие симболично, метафизички, материјално. Овие форми на оддалечување – субординацијата на едното и желбата да се потчини другото – создаваат застој. Овој застој се должи на тоа што разликите мораат да се консолидираат и да се пројават во согласност со сличностите; им треба време и средства (под средства мислиме на карактеристиките на нарцистично господарење кое е систем на моќта). Со оваа ситуација се соочува субјектот и ја доживува секогаш кога ќе оствари одредена диспозиционална цел. Тој се себепревознесува инстинктивно, под притисок на радосниот исход и настан. Чувството што го обзема во тој миг го олицетворува единството на Јас и моќта. Субјектот го поистоветува диспозиционалниот успех со себеси. Ако субјектот ја удвои концептуално оваа непосредна саморефлексивна реалност, ќе ја преобрази во иманентен, цикличен и динамичен однос на моќта со Јас. Во ова искуство и гест e прикажани замрзнато, експресивно и симболично единството на Јас и моќта, независно од тоа дали, се условно и конвергентно оддалечени едно од друго, или се поистоветуваат во духот на господарење. Додека субјектот го замрзнува односот на Јас и моќта во соживувањето со ситуацијата на покажана супериорност, важи првиот дел од принципот на позитивна оддалеченост. Јас и моќта се соединуваат во непосредното доживување, исто толку колку што се соединуваат трансгресивно и видоизменето во самосвеста. Целата радост на субјектот, и особено неговата возвишена самоперцепција се темелат врз неговиот успешен однос со светот. Затоа, тие имаат удел и во саморефлексијата. Сепак Јас е транспарентно, а моќта потисната. Тоа ѝ ја одзема целата слава на моќта. Да имаше поконкретен, или детален увид во работите на моќта, субјектот брзо ќе се отрезнеше од чувството, за да ја разгледа трезвено во себе ситуацијата и да донесе ладнокрвни победоносни заклучоци. Со еден решителен потез моќта ќе ја поставеше над Јас за да му го покаже местото. Но бидејќи моќта не може да се замисли без Јас кое ја импрегнира, субјектот ќе мора да премине преку своите намери и да ја пушти моќта низ ритуалот на понижување. Така ќе го воспостави вториот дел од принципот на оддалечување; ќе ги соедини корелатите врз основа на единствената можност за конвергенција. После тоа, моќта и Јас ќе се соединат беспоговорно и аподиктички. Субјектот ќе може да гo искористи нивното афективно единство како бајрак на саморефлексијата во секоја прилика во која може да покаже надмоќ и при секој предизвик што ги доближува неговото непосредно присуство и светот едно до друго. Тој ќе го насочи строгиот и самоуверен поглед кон предизвикот, за да ја опфати ситуацијата додека се опфаќа себеси во видокругот. Така, моќта и Јас ќе се соединат со саморефлексијата и ќе го поттикнуваат да настапува со висока свест за сопствените можности.

10.

Совршено јасно е (колку што можат да бидат совршено јасни нештата од метафизичка перспектива) како моќта и Јас ќе функционираат во единство. Ќе се изедначат вредносно и ќе го претставуваат субјектот како неразделно цело. Единството на сопството и објектот (читај светот) не нуди никаква целно-насочена структура. Тој ја удвојува во свеста визуогената сфера со сите нејзини хипнагогички исчадија. Дури и кога субјектот го изедначува сопството и го поистоветува со еден објект, а не со целиот свет, тој го локализира принципот на хипнагогичко и визуогено претставување. Ако она што е очигледно различно од другото се прикаже како нешто што е целосно идентично со него, тоа е исто како, субјектот да каже дека го одделил значењето од сликата, иако сеуште не создал слика и не може да извлече значење. Вториот фактор во споредбата ги покажува границите на визуогената сфера. Субјектот ќе се најде во нова апсурдна ситуација ако тврди дека пронашол значење во хипнагогичкиот сегмент составен само од форми кои не асоцираат на ништо и не можат да се поврзат со ништо. Овој случај покажува во која смисла се ограничени хипнагогичките потенцијали.

Јас и моќта се крајно идентични и крајно различни во исто време. Идентични се затоа што и двете се однесуваат на нарцистично-господарскиот хабитус. Различни се затоа што: моќта ги претставува објективните и субјективните квалитети на хабитусот, а Јас – самото битие на субјектот на кое се однесуваат истите. На пример, волјата е субјективен квалитет, но таа во случајов не му припаѓа на Јас, туку на моќта. Јас се поистоветува и изедначува исклучиво со субјективното присуство кое е надмоќно во време-просторот. Јас го разликуваме од Егото. Јас е чист корелат на самосвеста. Егото ги апсорбира и ги поистоветува со себе сите животни пројави на субјектот што поминуваат низ неговата душа и формираат некакви сензомоторни и интуитивни синтези.²² Секогаш кога субјектот мисли на своето Јас, тој го мисли како чист ментален корелат на себеси како хомогена целост. Тоа се отсекува од секаква конкретна идентификација со индивидуалните субјективни атрибути, иако понекогаш ги изедначува со себеси преку нивното единство со целото тело. Тоа стапува во дистанциона врска со другото, но не се обврзува на ништо. Единствено нешто со кое се поистоветува во целост, поради горенаведената сличност е моќта. Моќта и Јас се соединуваат апсолутно во метонимична смисла на зборот. Непосредното присуство присвојува аите субјективни и објективни квалитети на нарцистично-господарскиот хабитус. Затоа, моќта и Јас се соединуваат апсолутно, и покрај тоа што нивните битија имаат издвоени конституции. апсолутното метонимично единство подразбира, две нешта да се соединат целосно, и притоа успеваат да ги вклопат во единството нивните различни системи. Будалестите деца не можат да ги скоординираат моќта и Јас во своето битие. Јас како супститутарна вредност на моќта е еден енергетски систем. Откако ќе го задоволат овој систем, тие не можат неговите остварени енергии да ги канализираат и да ги сврзат со моќта, чиј енергетски систем е оригинален и има потреба да расте, откако првиот систем ќе се влее во неа. Овие деца секогаш задоволуваат еден систем, или веднаш се откажуваат од него и се преместуваат кај другиот, во надеж дека еден од нив целосно и лесно ќе ги задоволи нивните критериуми за совладување на предизвиците. Јас е иманентен центар што одеднаш го исполнува нивниот живот со суштина затоа што одеднаш и целосно го опфаќа нивното присуство. Во оваа смисла, Јас не е само супститутарна вредност, туку и вредност која им овозможува да ги задоволат нарушените граници на стремење. Моќта ги претставува сложените, психички, оперативни и лични структури на надвладување предизвици и антагонистички ентитети, а надвладувањето е прогресивен аспект на диспозиционалните состојби. Затоа таа е оригинална вредност, и децата со голема тешкотија се справуваат со нејзиниот енергетски систем содржан во нив.²³ Едниот систем е ригиден, другиот недостижен и привидно компензиран. Кога изгледа дека будалестите деца практикуваат моќ, тие всушност, моќта ја заменуваат со нејзиниот крајно поедноставен и апсолутен личен корелат во кого треба да се отслика, во кого треба да се вкорени и со кого треба да стасне.

Мистичниот опис на помамата не увери дека помамата и љубовта-кон-себе, односно самозаљубеноста, се тесно повр-зани, исто како што се тесно поврзани формите на нарцизам со свеста-за-моќ.²⁴ Сите фактори во структурата на генералниот нарцизам го повикуваат отворено субјектот да учествува одважно во работите на моќта. Нивните шизогени предлози што се надополнуваа едни со други се обидуваа да ја го освестат субјектот за моќта и да ја разбудат свеста-за-моќта. Попусто, но не безнадежно. Тие целеа кон моќта ама ја погодија помамата.

На претставата која има диспозиционален контекст субјектот и се додава себеси, во ист визуоген стил и на ист хипнагогички начин. Додека одржува психоментален контакт со содржините на господарењето, субјектот, ќе се изразиме симболично, го довообразува својот образ, се самопроектира себеси како ментален двојник во душата. Тој ја вметнува оваа содржина во прогресивниот образ,²⁵ му ја припишува на екстремно препотентен начин, го преисполнува со неа, се додека не почне да тече и да се прелева. Во ова се заклучува основниот чин на дополнително основно пристапување. Ваквиот нарцистичен гест ја раѓа итно помамата, или ја преувеличува ако е веќе присутна и активна во душата. Субјектот си ги припишува препотентно содржините на господарење својствени за животниот сектор (во кои не мора да спаѓаат само егзистенцијални претстави, туку и дефиниции, претстави за моќта и посакувањето како категории). Субјектот знае дека симболично ги вметнува хибридните содржини во образот, а не реално, што значи не на визуелно организиран начин, па се помамува за да го пополни овој недостаток. Помамата го апсорбира образот заедно со содржините на господарење напикани во него и самопроектираната личност на субјектот. Ги потиснува во себе за да се нахрани. Таа е злогласна, притаена и тивка како желудникот. Таа го удвојува негативното присвојување што го изврши субјектот, го зголемува недостатокот и самата се претвора во негов највисок претставник. Но, помамата е сочна психичка енергија, бидејќи непосредно ја стимулира заљубеноста на субјектот во себе. Оттука, и апсорбираното во неа стекнува посебна хедонистичка вредност. Помамата не е недостаток што го засилува впечатокот на отсутното изобилство, таа го заменува изобилството. Иако е негов симулакрум, по-мамата оригинално ги подражава афективните својства на неговата материјална структура. Во сексуална смисла, фалусот е сексуален симбол за недостаток кој се проѕира низ преплодната структура на нарцистични односи на субјектите со себе. Но фалусот е објект што му одговара спремно и немоќно на отсутното изобилство. Тој го симболизира недостатокот повеќе од потребата. Тој негодува така што му дава физиолошки одговори на изобилството и притоа не го известува дека одговорил.

Ова позитивно својство на помамата може да се разбере дури и како пристап со чија помош помамата го затвора субјектот во своето херметичко психоенергетско поле. Додека субјектот влегува во полето на помамата, ова нејзина функција на недостаток кој е самото изобилство, се претвора во пристап или метод.²⁶ Откако субјектот ќе влезе внатре и ќе продолжи хипнотички да ужива во состојбата што му ја наметнува помамата, пристапот се стандардизира и станува регуларна постапка. Светот го бара субјектот назад, но во исто време е крајно свесен дека помамата безнадежно го освоила субјектот. Субјектот се враќа во реалноста, но секој нов период што го поминува во прегратките на помамата фатално ги изобличува неговите интереси, однесувања и односи.

Онтолошкиот статус недостатокот-како-изобилство ѝ се спротивставува психофизиолошката тревога во афективна смисла. Недостатокот-како-изобилство му овозможи на субјектот да се доживее како самоинтегриран нарцис. Го зближи со објектите на нарцистично задоволство (со господарските содржини и со самозаљубеноста како таква) парадоксално, така што му ги пожртвува на афективниот солипсизам. Психофизиолошката тревога на еден суптилен и морничав виталистички начин докажува дека фалусот е реактивен и инфериорен објект што го претставува недостатокот, односно потребата истиот да се компензира. Таа е пробивен облик на фалусна реакција. Таа е оној непријатен порив кое го тера фалусот кон напред, да ги задоволи апетитите. Го освојува, го парализира, го тероризира и го ужасува субјектот, но во исто време го присилува да чувствува неодоливо предејакуларно и проејакуларно задоволство.

На прв поглед психобихевиористичките состојби на пома-мениот субјект се исти со овие. Но, длабочините се мерат и споредуваат на дното, а не одозгора и провизорно. Додека се помамува и е помамен, субјектот не се парализира длабоко. Неговата парализа е латентна и полуодглумена и полунаместена. Tој се скаменува мистериозно, зазема крути пози, но ужива на неискажлив суптилен начин. И (сексуално) растревожениот субјект ужива суптилно, но неговото уживање и посебно суптилноста, е само pro forma, зад која се крие ѕверскиот терор и насилството на присилата. Тревогата невино го набљудува однесувањето на физиолошките потреби, но мора да ја игра улогата што тие ќе и ја одредат за да ја спроведат присилата и да го натераат субјектот да дејствува. Тие го напаѓаат субјектот жестоко со посредство на тревогата и го поттикнуваат субјектот да биде периодично храбар, но во еднодимензионална насока, сексуално, не во сложена оперативна и бихевиористичка смисла на зборот. Субјектот ужива во неговата автоматска жестокост, но во исто време е во тешка агонија.

Надокнадата ќе профункционира под услов бујниот приток изобилства да го однесе недостатокот. Фалусот се обидува да го достигне онтолошкото рамниште на помамата. Тој сака недостатокот да го присвои афектот на стварното изобилство. Тоа ѝ го наметнува на незадоволената физиолошка потреба уживањето втемелено во помислата на сексуалните акти кои ги распалуваат нагоните за репродукција. За да го искорне недостатокот по секоја цена, фалусот ја присилува физиолошката потреба да го антиципира живо сопственото задоволство, за да го почувствува дека го остварува. Но тревогата му ги расипува сметките на фалусот, бидејќи го расипува симулираното уживање, го загорчува. Горчината ја засилува неподносливата пријатност на задоволството и уживањето. Субјектот го замислува идниот акт чисто додека го предусетува хиперхедонично. Чистата ментална проекција која го претвора задоволството во предусетување на вистинскиот акт ја ограничува пријатноста, уште повеќе го загорчува уживањето и ги прави уште неподносливи испадите на пријатност. Сексуалниот субјект се соочува уште со една афективна енигма. Тој знае дека ја антиципира вистинската пријатност и дека таквата пријатност е длабока и потекнува од чистиот импулс. Но го чуди фактот дека антиципацијата и чистото вообразување на конкретниот акт ја удвојува пријатноста. Создаваат слоевит хиперхедоничен симулакрум, фантомска и „двокомпонентна“ пријатност. Таа влијае посилно од стварната пријатност на свој начин само затоа што ограничениот пристап до стварната пријатност и недостаточните алтернативи ја обликуваат нејзината неподнослива неодоливост. Сите овие постапки се конвергентни бидејќи служат за една цел: да го отстранат недостатокот од „животот“ на фалусот. Тие се претвораат во елементи на сублимното исчекување исход. Сублимното исчекување се отелотворува енергетски во помислата на сексуалните акти. Ја карактеризира надстварната пријатност на сексуалните односи.

Овие разлики помеѓу субјектот на помамата и фалусниот субјект, ни помагаат да разбереме зошто недостатокот од изобилство кој е општ за недостатокот-како-изобилство и за недостатокот како фатум на изобилството се разликува од последните две. Двата онтолошки статуси, тој на помамата и тој на фалусот, поседуваат, или се симболи на недостатокот што го претпоставува изобилството на овој или оној начин. Модулацијата на-овој-или-оној-начин однапред го пополнува јазот помеѓу недостатокот и изобилството. Модулацијата, му овозможува на сексуалниот недостаток од изобилство да се соедини со афективното поле на помамата, да срасне со него. Веднаш после тоа, тие со здружени сили ќе го тероризира страсниот субјект. Доволно е да се сетиме на аквиновиот поим concupiscentia, каде помамата се поистовети со злобната похота, само што во овој случај, елементот на злоба е исфрлен од афективниот и психоенергетски однос. Стремежот кон моќ бара од субјектот интелектуално да се вложи во севкупниот нарцистично-господарски предизвик. Затоа, ако веќе се работи за похота, тогаш таа, не е обична страст, туку страст втемелена во љубовта на субјектот кон сопственото cogito. Затоа, похотата се преобразува во помама. Се на се, Наизглед, онтолошките статуси му противречат на природниот сооднос помеѓу недостатокот и изобилството. Природниот сооднос претполага одредено растојание. Недостатокот мора да биде поголем од изобилството. Растојанието зависи од нивните количествени соодноси. на пример, некој има изобилство од нешто, но му недостига уште од истото. Како и да е ,солипсистичката дијалектика на помамата и сексуалниот порив ја побива уверливо оваа емпириска предрасуда.

11.

Помамата го претвора недостатокот во изобилство. Самата се претвора во изобилство кое е инхерентно на недостатокот. Таа го заменува изобилниот предмет исто како што Јас ја потиснува моќта. Помамата му овозможува на субјектот да ги вкуси делузивно сите волшепства на предметот на интерес што го посакува. Предметот на интерес го заведува субјектот затоа што субјектот сака да биде заведен и прави се, да се заведи. Оваа манична самоприсила се преобразува во помама, во објективен афект кој стекнува власт врз него. Помамата сигурно не го поттикнува субјектот да се охрабри да дејствува, но го поттикнува силно да го доживува предметот на интерес и да ужива додека се соживува со идејата дека на каков-годе начин воспоставува експропријативен однос со него. Посебно втората транспозиционална појава на афективноста воспитува во субјектот толкава упорност во обидот да стекне храброст, што тој ги испревртува сите душевни можности и ги испробува сите варијации на душевната структура само за да ја материјализира експропријативната идеја. Помамата го надитрува и совладува субјектот. Додека се затвора за светот во афективното поле на помамата и го тотализира нејзиниот солипсизам и самиот се тотализира во него, во име на посаканата вредност, помамата му подметнува едно апсурдно верување. Таа го присилува да верува дека самото соживување со идејата за присвојување на вредноста е отадестран акт на присвојување, сличен со тревожното чувство на пријатноста. Поради ова, помамата го задржува вниманието на субјектот за храброста и дејствувањето преку идејата за присвојување и во исто време го одвлекува од стварните појдовни зафати.

Храброста не е елемент на дејствувањето туку негов функционален корелат. Без храброст субјектот не може да дејствува и без дејствувањето храброста е само дрска помисла, краткотраен и срамен (или смешен) испад, ирационално доживување. Субјектот не го менува вредносниот интерес кон нив, а тоа значи дека колку повеќе ќе се освестува за замките на помамата толку порешително ќе ги модифицира душевните структури за да го пронајде најсоодветниот пристап. Без разлика колку ја препознал валканата игра на помамата, субјектот знае дека таа е спонтан производ на неговата нескротлива пристрасност. Згора на се, помамата е неопходен сеопфатен момент што ги засилува посакувањето, желбата и намерата, иако исто толку ги апсорбира, обезличува и од нивниот амалгам ја изготвува својата супстанција. Така, нашиот мозок некогаш избрзува, па прави грешка која маскира продуктивни потенцијали. Поврзува два различни делови од два различни зборови, или им ги заменува првите букви кои се создаваат мелодичи корелати затоа што се составени од согласки. Овој чест оштетен рефлекс на мозокот ги открива неговите примордијални паноптички амбиции. Помамата е производ од повеќе жестоки нагони и конвергентни пориви. Таа ги синтетизира и ги преобразува во еден предоминантен афект. Најблиска според афективниот впечаток што го остава ѝ е страста. Таа го завршува она што мозокот почнува да го произведува инстинктивно и без свест за неговата вродена тенденција.

Помамата се исцрпи себеси како дополнителен основен пристап. Субјектот не може да се ослободи од неа , но исто така не може да не мисли на храброто дејствување. Постепено му се приклонува, иако помамата го држи цврсто во рацете. Објективната ситуација го гони субјектот кон новиот, преоден пристап. Но бидејќи секој нов пристап е, како што кажавме, своевиден чекор кон победата, помамата му помага на субјектот да ја искорени слабоста од подолгорочна перспектива. Евентуално, субјектот ќе мора да се ослободи од помамата во свое време, или да ја скроти и култивира така што ќе ја соедини со афектите кои ѝ се сродни но ѝ се потчинуваат на дисциплинираната самосвест. Дали постојат повисоки афекти сродни со помамата и дали помамата може да се соедини со нив и така да се скроти ќе провериме подоцна. Сепак, постои една вистина која ги неутрализира сите предвидувања и проценки. Ако субјектот се надева дека помамата ќе се скроти сама од себе, дека ќе прекине да го држи во ропство, и дека во одреден момент помамата ќе стане објект за субјектот, се лаже. Афективното властољубие на помамата не може да се промени и е непоткупливо. Нејзиниот солипси-зам лакомо ги проголтува и споро ги растворува сите интереси на субјектот, се додека субјектот не се ужаси од фактот дека неговиот неуспех и неплодниот занес се едно-исто. Заедно се претвораат во бескраен порив кој застојува и не може да излезе од лушпата, а мисли дека тече бескрајно во славната бесконечност.

Пристапите се заменуваат прогресивно и конволутивно, го подготвуваат субјектот постепено да се ослободи од слабоста. Во спротивно, помамата ќе станува се поголем корелат на слабоста и се помал двигател на методолошката упорност. Помамата ја произведува слабоста на субјектот во иста мера со нагонот за храбро дејствување. Субјектот мора да ја искористи предноста што му ја дава познанието на примордијалниот архимедовски статус на помамата, за правилно да се постави и во однос на пристапите и во однос на слабоста. Ваквата антиномична улога на помамата во душевниот живот на субјектот што влијае врз квалитетот на неговото однесување и ја потхранува инфериорноста, е главен и можеби единствен позиционален акт што објаснува темелно зошто и како субјектот станува објект на помамата. Не – објект за помамата. Ако субјектот е објект за помамата, помамата го третира субјектот, но тоа не значи дека го присвоила и го претворила во свој објект. Ако пак субјектот е објект на помамата, тогаш помамата непосредно стекнува власт врз него.

Се оддалечуваме од главната цел: описот на преодниот основен пристап. Затоа ќе се вратиме назад. Ваквата дискрепанција не е случајна и игра многу важна улога во аналитичко-дескриптивниот процес. Досегашните прегледи не доведоа до врската помеѓу помамата и слабоста. Да не ја пресечевме помамата и да не ѕирневме во нејзината „утроба“, никогаш нема да дознаевме дека помамата не само што е поврзана со слабоста, туку е еден нејзин аспект, па дури ја присвојува нејзината паралитичка функција. Слабоста е апстрактен синдром. Таа ги инкапсулира, еквивоцира и обопштува во себе сите причини кои можат да го загрозат нормалното дејствување независно дали се поврзува со храброста или со други проблеми. Ако нешто ги нарушува спонтаните пројавувања на субјектот, тогаш тоа е елемент на слабоста. Единствен изворен показател што ја отсликува приближно слабоста е изобличената спонтаност и на механичките и на осмислените движења. Овој показател е изворен бидејќи не се сведува на комплексот патолошки значења што ги карактеризираат нарушеното дејствување и изобличената спонтаност, туку ги содржи исклучиво општите и поединечни впечатоци поврзани со појавата на слабост. Кога веќе, редоследот на идеи не присили условно да ги поистоветиме помамата и слабоста, ќе треба да ја покажеме и нивната фундаментална разлика. Од тоа ќе имаме повеќекратна полза. Слабоста сама по себе и помамата како „модификатор“ на слабоста го попречуваат дејствувањето чија мерка за нарушеност се неспонтаното движењето и механичките впечатоци.

Преодниот основен пристап се темели на конкретното дејствување и намерата воплотена во него. Овој почетен чекор, го враќа субјектот кон суштината на оперирање за доминација и посебно, кон интенционалното оперативно дејствување што го претставиме погоре. Тоа, а ова се очекува поради досегашните дијагнози, нема да му помогне на субјектот да се охрабри и да дејствува. Дејствувањето како елемент на пристапот ќе продолжи да биде нефункционално од перспектива на неговата душевна методолошка улога. Тоа нема да биде нефункционално, во смисла на неартикулираните механички и несоодветните контекстуални движења. Поради можните концептуални недоразбирања добро е и неопходно да ги запознаеме разликите помеѓу слабоста и помамата. Нивната разлика нема да ни помогне да разбереме зошто дејствувањето е нарушено и кои се разновидните причини поради кои дегенерира. Дејствувањето ќе биде ментален ентитет, аспект на визуелните претстави што работи совршено. Субјектот ќе го вообрази за да го пре-твори во совршено симбол на господарските стремежи. Од оваа страна на спектарот работите не можат да бидат подобри. Напоредно со тоа, длабинската класификација на помамата и слабоста ќе му помогне на субјектот, да разбере како и дали може со помош на пристапите да ја поткопа солипсистичката власт на помамата, откако ќе ја открие фундаменталната класификациска разлика. Во најмала рака, очекуваме преодниот основен пристап да му помогне на субјектот да ги поткопа паралитичките афекти со помош на разликата. Заради ова се движиме по заобиколни патишта. Место да зборуваме прво за пристапот па за разликата, ние ќе ја покажеме разликата, па ќе го разгледаме пристапот. Овој асиметричен редослед на описи и врски, ќе ни помогне да ја претставиме сликата на работите нешематски, таква каква што се пројавува во животот на субјектот, со сите нејзини противречности, кривини и наизглед неуредни односи.

За да го објасниме дејството на слабоста како апстрактен симптом ќе треба да протолкуваме неколку метафорични прикази од научно фантастичната книга на Френк Херберт. Метафората е збор што и припаѓа на одредена класа практични активности и својства, но го употребуваме за да опишеме дејства и квалитети од друга класа. Можноста зборот од едната класа да го замени зборот од другата класа, без да ја извештачки идејата ја овозможува изотопската природа на зборовите кои се заменуваат едни со други и им припаѓаат на спротивните класи. Заедничката генетска сличност на зборовите не е видлива во граматичките структури кои ги соконституираат, ни тогаш кога се заменуваат едни со други, ни тогаш кога секој збор се сместува во примерот на својата класа. Две различни глаголски форми можат да претставуваат иста практична логика, иако механичките движења се наизглед различни. Значењето на дејствувањата може да се совпадне, ги зближува различните движења и ги поврзува на генетско рамниште. Пред тоа ќе претставиме една теза за универзалната употреба на метафората поврзана со идејата за апстрактна слабост.

Нашата репрезентативна метафора нема да вклучи различни глаголски форми кои имаат ист контекст во две различни практични сфери. Она што ќе го вклучи нашата метафора исто така меѓусебно ќе ги разменува своите „добра“, Такви метафорични актанти што ќе ни помогнат слабоста да ја опишеме симболички ќе бидат а1) приказот како нешто што го симбо-лизира другото и а2) толкувањето како симбол што го извлекуваме од симболизирачкото, од она-што-симболизира. Затоа, 1 и 2 му припаѓаат на а, односно на центарот на аналогија. Кој од двава предмети на интерес и да ја поставиме на местото од другата, нејзините значења ќе станат целосно аналогни со замената претстава. И која-годе од предметите на интерес и да го покрене процесот на аналогизација, секогаш ќе може да опадне до симболичко средство на предметот на интерес што го произвел. Со ова, ја усложнуваме метафората и ја издигнуваме на повисоко рамниште. Го укинуваме и надградуваме нејзиниот граматички монизам. Таа станува квалитативна структура на аналогната размена помеѓу текстуалните и живописните содржини. Толкувањето кое го превртува наопаку симболизирачкото ги претставува текстуалните содр-жини, а симболичкиот приказ, очигледно, ги претставува живописните содржини. Додека толкувањето ја разоткрива смислата на приказот и го превртува самото се претвора во симбол на она што го толкува. Превртеното не е ништо друго освен интегрално толкување кое ја презело аналошки формата на она што го толкува. Толкувањето ја преобразува формата на она што го симболизира другото така што ја открива симболиката на другото. Откриената симболика нуди нова содржина. Новата содржина не е целосно идентична со содржината на приказот. Приказот покажува нешто. Толкувањето и неговата содржина ја претставуваат симболиката на другото така што го преосмислуваат нештото покажано во другото. Се обидуваат истиот контекст да го претстават со нова содржина – тоа е нештото-во-другото. Се стремат референцијално да ја задржат старата содржина, содржината на она што го симболизира другото, така што воведуваат нова форма која ќе го отслика истиот контекст на поинаков начин. Поинаквиот начин е форма која сака да ја спаси и со-држината на симболизирачкото и да го отслика од поинаква перспектива самоидентичниот контекст.

Ваква функција има и метафоричниот глагол. Тој го заменува соодветниот член во реченицата, својот епитом, но не ја изобличува смислата на граматичката структура. Тоа го гледаме и овде: смислата на толкувањето не ја укинува смислата на приказот. Текстот ја одразува симболиката на другото, која е во исто време иста и различна од приказот. Приказот и неговата живописна содржина која го симболизира другото, се апсолутно аналогни со текстуалната симболика на другото. Кој аспект на превртување и да го земеме, тој секогаш ќе отсликува еден-ист контекст, под услов да се земе предвид аналогната разлика на кохерентните предмети на интерес. Последново објаснување поспецифицирано ни покажува како се зголемуваат овластувањата на метафоричките операции и границите на метафората.

Откако го објаснивме овој аспект на симболичките зафати, поприфатлив ќе ни стане и метафоричкиот пристап кон суштината на стравот кој е најголемо обележје на стравот. Колебањето и барањето оправдание за неверното однесување се следни на листата со инфериорни „вредности“ и се знаци на стравот што надоаѓа. Затоа, ќе се сосредоточиме на стравот. Но стравот е незамислив без болката. Таа е безусловен противник што доаѓа од транспозиционалната надворешност и ги одразува сите фантастични опасности. Поради тоа, неопходен вовед во метафоричниот приказ на Херберт ќе ни станат болката, нејзината суштина и нејзината феноменолошка динамика.

Болката ја трансцендира околноста. Земена сама по себе таа е трансцендентен објект што влијае врз живото битие излегувајќи од полето на околноста. Како афективен објект, таа излегува од рамките на околноста затоа што е дел од внатрешноста на живото поединечно битие. Болката е објект-при-околноста-но-не-во-неа затоа што субјективната внатрешност ја изолира од поредоците и објектите во околината. Болката го напаѓа најважниот објект од околината – телесната самоизвесност и ја присилува да ја доживее сопствената околност на посебен начин. Болката ја присилува субјективноста да ги експлоатира перспективите на воспримање и стварноста што ѝ се нуди, па да извекува консеквентни значења од нив, во согласност со степенот на присуство на болката и со близината што болката ја воспоставува со телото и душата. Окото што очекува болка, ја соединува психофизичката самоизвесност со стварното опкружување и ги поистоветува затоа што не знае од каде ќе нападне болката, и покрај тоа што, честопати е очигледен изворот на опасност. Тоа е така, затоа што, очекувањето болка се разликува од ударот и чувството што тој го предизвикува. Очекувањето болка е наизглед, позастрашувачко од чувството на болка. Очекувањето боли најсилно. Кога зборуваме за болката што не е последица од физичкиот и вербалниот удар или од ударот на фобичната паника, секогаш мислиме на очекувањето болка и нејзината афективност, која се изедначува и поистоветува со болката. Во истата смисла, болката е објект-при-околноста затоа што е еден од објектите на интеракција која субјектот ја одржува со опкружувањето. Таа објективно попаѓа под ударот, иако субјектот го асоцира ударот со неа, и го претвора во нејзин најстрашен симбол. Но, се додека ударот не ја материјализира болката, болката е актуелно траење кое не настанало и актуелно следство кое го одминува субјектот. Таа влијае како апсолутно претчувство кое со себе ги носи и ги зрачи сите карактеристики на она што ќе се случи. Таа е сеприсутно трансцендентно влијание, кое во својата редуцирана форма, ја отелотворува, поточно ја пре-приспособува највисоката пројава и ја прави зависна од своите услови и извртени стандарди.

Болката е афект на субјективноста кој се пројавува иманентно на два начина: каузално и циклично, но се слева во телото заедно со ударот и неговата стратешка определба за напад. Таа е објект-при-околноста во секоја смисла, затоа што игра афективна улога која ги поврзува надворешното и внатрешното, создава едно очекување во кое се стопуваат додека не станат безлични. Таа не е материјален елемент на опкружувањето, ни телесен фактор на ударот и нападот. Таа целосно отсуствува како материјален објект што воспоставува однос, а сепак субјектот се плаши од неа, уште пред да помисли на ударот. Таа се одразува однапред и симболично во туѓото антагонистичко дејствување. Затоа начинот на кој присуствува и отсуствува е парадоксален и крајно необичен, ама не е неразбирлив.

Додека субјектот ја очекува, таа исто така не е објект што влијае врз него од голема далечина, ни објект што влијае врз него од мала далечина. Таа е априорно транспозиционална. Таа е активна иманенција која се доближува како редуцирана највисока пројава, или напаѓа како конкретен афект што се згуснува, го загорчува животот и го растура достоинството на субјектот. Болката е на внатрешен начин бесконечно оддалечена од битието на жртвата во кое се пројавува, за да се појави како апсолутен елемент на околноста и да се врати во најдлабоките предели на субјективната внатрешност. Така, болката прави цел круг од внатрешноста кон надворешноста и назад, и е активна на своевиден начин, независно дали е актуелна или се очекува. Кружи и во исто време ги опфаќа во целост субјективната внатрешност и опкружувањето. Болката сраснува со околноста иако не ѝ припаѓа, затоа што се пројавува противречно и непосредно во актуелното животно пространство. Ако се конкретизира болката само ќе ги потврди нејзините тополошки предиспозиции. Ако остане афект-што-се-очекува, субјектот нема да прекине нејзиниот редуциран терор да го поистоветува со конкретните повреди што ќе му ги нанесе. Доказ дека таа присуствува преку своето отсуство, е нејзината нематеријална непосредност која субјектот ја доживува како што ги чувствува сопствените преувеличени психички состојби. Само што чувствата се непосредно сраснати со субјективната внатрешност, а болката се транспонира во стварноста како трансцендентен објект што го напаѓа и му се доближува на субјектот од секоја пора на околноста и животното пространство.

Полуспонтаните полумеханички грчеви на телото и стегнатата душа, го стимулираат трансцендентното влијание на болката. Не само што ја повикуваат несвесно, туку толку не знаат што прават од страв, што го преувеличуваат нејзиниот редуциран терор и со тоа го зголемуваат и заоструваат. Според тоа, болката е во околноста непосредно, ама не е во неа материјално. Субјектот знае дека болката е при околноста (која го засега субјектот) затоа што нејзиното редуцирано и конкретно трансцендентно дејствување е тоа што присуствува непосредно. Нејзиниот иманентен потисок се дисперзира насекаде и продолжува да се дисперзира додека трае брановидно во подинтервали, односно лажно-каузално. Тоа е појава-без-изглед, кој не мора да потекне од конкретен објект. Самата трансценденција може да биде причина за болка, на пример, несвесната фобија. Првата е трансценденција што го поттикнува трансцендентното влијание на втората. Всушност, тешко е да се каже дали болката е чиста трансценденција, кога субјектот ја поистоветува со се околу себе и најпрво со сопствената непогодна ситуација. Ние веруваме дека болката се издвојува како трансцендентен објект. Таа се поставува себеси над се со што се поврзува, дури и над се со што се поистоветува, затоа што субјектот е еднозначно преокупиран со неа.

Додека е редуцирана, односно додека субјектот ја очекува, болката е фактички отсутна. Неа не може да ја оприсутни никаков нефактички посредник, ниту постои симболика што може да го оправда нејзиното отсуство. Па сепак, за инает на тоа, редуцираната болка се пројавува преку сопственото отсуство. Очекувањето не е само мачно претчувство, туку наплив на патолошки стравови кои го нагризуваат битието. Стравот сам по себе е огледало во кое субјектот ги гледа недостатоците што ќе ги добие, или наследи, ако не ја победи болката. Имајќи го во предвид последново, болката е отсутно присуство, односно трансцендентно изобилство што нараснува. Таа одразува афект, стравот, кој непосредно го соочува субјектот со недостатокот. Од оваа фундаментална онтолошка перспектива, редуцираната болка е модус на присуство кој е парадоксален на ист начин како недостатокот што некако се пројавува како изобилство. Таа е изобилство што му посредува на недостатокот. Откако ќе стане конкретна, редуцираната болка се претвора во изобилство кое влијае се поубедливо врз субјектот, иако нема видливо битие и според тоа, потсетува на недостатокот. Потенцијалот на изобилството нараснува прво така што ја воспоставува конкретната болка. После тоа, тој нараснува како последица на тоа што конкретната болка се зголемува и следствено, се заострува.

Болката е бизарно аподиктична. Таа е едно затворено цело кое се шири концентрично и центробежно, без разлика, колку субјектот шара со очите бидејќи не знае од каде ќе го нападне. Затоа, таа категорично се издовјува од околноста, дури и тогаш кога субјектот не сака да го признае тоа. Таа апсолутно корелира со субјективната внатрешност. Субјектот го потврдува тоа беспоговорно. Откако ќе го обземе болката, тој се сосредоточува целиот врз своето битие, се собира во себе, се стега, односно се само-консолидира целиот искапен во агонија. Значи, конкретната болка ги осфрла сите тополошки вишоци и покажува каде припаѓа вистински (во зависност од тоа колку е силна). Ако конкретната болка не е преголема таа се солидаризира со редуцираната болка. Но во тој случај, субјектот прекинува да се плаши од двете и го менува односот кон опкружувањето: од очигледност полна со апсолутно извесни исходи ја претвора во олеснувачка домашна атмосфера.

Редуцираната болка не може да го спаси сопствениот модус на присуство наречен sein-bei (битие-при). Откако субјектот ќе сфати дека поминал добро, тој ги споредува редуцираната и конкретната болка. Заклучува дека се исти и подеднакво безопасни, и покрај тоа што претходно во паничен страв исчекуваше рецудираната болка да се конкретизира и да го сруши на земја. Субјектот се однесува уште попотценувачки кон конркетната болка и нејзините интензитети, тој се чувствува надмоќен затоа што успеал да ги избегне нејзините страшни и тмурни закани. Лесноумно, па дури и предавнички кон себеси и својата чесност, тој заборава каков ќе беше спротивниот исход. Модусот битие-при ќе се пројавеше најжестоко и најочигледно, ако субјектот се изложеше себеси на ужасна болка. Неговите реакции, без разлика колку ги потиснува и дали успешно ги потиснал, ќе ја разоткриеја болката како присуство кое не отсуствува никако иако не се гледа како такво и како отсуство кое е апсолутни присутно во реакциите на субјектот. Мачната глетка, ќе кажеше се за болката и нејзиното ултиматувно присуство и влијание.

Уште посрамна ситуација од моментот кога субјектот целосно ќе ѝ се предаде на болката, е очекувањето редуцираната болка да се претвори во конкретна болка што ќе расте се додека не му ја извади душата. Тој го издвојува парчето околност кое се заканува дека ќе му нанесе болка. Ова парче, може да биде дел од надворешниот свет и да содржи објект кој предизвикува болка. И покрај тоа што објектот ќе биде телесен, тој може на субјектот да му нанесе трансцендентна болка. На пример, хабитусот на објектот или некое негово својство или карактеристика можат да поттикнат несвесна фобија кај него; фобија која ги поврзува старите трауми со нови симболи. Сегментот од објектот што го тероризира трансцендентно на субјектот, не е материјален извор на болка. Од друга страна парчето околност, може да биде дел од субјективната внатрешност, да биде психичка претстава која субјектот ја поврзува со дадената стварност во која битисува. Тогаш самата претстава се претвора во трансцендентен објект, однапред и сама по себе е околност, која ќе направи на субјектот да го здоболи неговата средба со стварноста.

Без разлика какво ќе биде парчето околност и какви застрашувачки објекти ќе содржи субјектот го зема како образец на теророт и го трансформира симболично. парчето околност се заканува дека ќе го наруши однесувањето на субјектот затоа што ќе повлијае негативно врз неговата позиција во постоечката топосфера. Динамичната содржина на парчето околност ја претвора во вистинска појава што оперира околу него и се движи кон него за да го повреди. Во меѓувреме, редуцираната болка станува инструмент во рацете на застрашувачката околност. Таа е толку блиску до субјектот, што тој го чувствува грозниот здив на садистичкиот интензитет што ќе се отелотвори во конкретната болка. Така, редуцираната болка постепено се индуцира. Хајдегер состави посебен поим битие-кое-е-веќе-при. Овој поим се совпаѓа идеално со нашата замисла за динамичната местоположба на редуцираната болка, нејзините движења, намерите и исходите од нејзиното дејствување. Поимот подеднакво важи и за застрашувачката појава што го опкружува субјектот. Ако застрашувачката околност е битие-кое-е-веќе-при субјектот, тогаш таква е и болката што ќе се индуцира. Двете го загрозуваат во рамките на истиот онтолошки модус и двете се составен дел од дехуманизирачката операција. Аналогно на тоа, болката што ќе се индуцира е подеднакво застрашувачка. Таа е центар на околноста која се стреми да му го уништи достоинството.

Субјектот се заковува со целото битие за парчето околност. Тој ја поврзува застрашувачката околност со стварноста во која се наоѓ, па двете ги преобразува симболично во еден зловесен ентитет. Тој ја изобличува вообичаената стварност затоа што ја гледа во контекст на примордијалните патолошки впечатоци. Субјектот ја фабрикува состојбата на несвест. Се чини дека намерно глуми за да ја предизвика таа состојба пред болката да успее да го зграби. Тој прави вакви присилни псхиоментални гестови, тогаш кога антагонистичките ентитети се најблиску до него и само што не преминале од застрашување кон реално дејство. Но, субјектот се соочува со ужасната вистина пред да успее да ја автоматизира симулација и да ја претвори во компулзија. Во тие моменти тој е сведок на најстрашното можно битие-кое-е-веќе-при него. Секогаш кога некој лик ќе се соочи со вакво искуство, сцената завршува, а тој останува и чека да го прими пеколот со ококорени очи во кои се одразува апсолутниот ужас.

За Хајдегер битието-кое-е-веќе-при не е објект, или материјален однос што може да се преобрази конкретно. Тој не мисли на егзистентност која отсликува трансцендентална идеја со демиругшка форма. Хајдегер ја зема во обѕир интуитивната замисла и интуитивното доживување на она што се стреми несвесно да го осмисли и чија конкретна суштина може да ја открие сега и овде. Тој не ја произведува суштината затоа што нема инструменти за тоа, туку затоа што дозволува самонаметнатата и супериорно јасна суштина да го обземе неговото битие кое се отвора за неа целосно и се претвора во овде-битие. Оваа состојба ги преплавува гносеолошките апарати и ја спречува можноста суштината да се претвори во производ. Тоа е надинтуитивна состојба. За неа антропоморфните екстази се минато. Нејзиното чисто битие е свето. Тој не се лакоми по нејзиниот иманентен обем што има големи потенцијали. Тоа што му е толку блиску на дофат и во толку чиста форма, остава посилен впечаток од моментот кога ќе го земе во рацете за да го осмисли. Негова чистата форма е само знак на неговиот недостижен идентитет и епифеноменална поединечност. Ако Хајдегер ја дофати суштината ќе го укине шупливиот екстатичен поток на откровението и ќе ја замагли преизобилната јасност што истекнува од неа. Битието-кое-е-веќе-при е апсолутна карактеристика на суштината екстремно изолирана од сопствените контексти. Тоа е центар на интуитивните обиди, но до кого не може да се добере ниту една интуиција. И покрај тоа, тој е лудо задоволен што го забележал и што покажува бескрајна свесност за неговото присуство. Субјектот се обидува да достигне слична состојба со помош на избрзаните и импровизирани симулации, за да се огради од болката. Но место да ја оствари посакуваната апсолутна состојба, тој се влетува во спротивната состојба. Место да падне условно, симболички и лажно мртов, тој влегува во мачилиштето на иманентната агонија.

Ако субјектот „преживее“ ќе ги открие надлабоките тајни на болката и ќе ги зароби засекогаш во херметички затвореното искуство. Последниов факт ќе му каже многу и ќе го наведе на дополнителни заклучоци.

Субјектот сам ја чувствува болката, но тоа не значи дека таа не може да стане присутна за другите. Исто така, таа може да биде присутна за субјектот затоа што ја чувствува, а другите да не ја гледаат. Како и да е, болката станува присутна, без оглед кој ја чувствува а кој ја гледа, затоа што се пројавува симболично преку два интерактивните медиуми. Едниот медиум гради односи на спротивставеност, другиот ги одбегнува таквите односи. На болката секогаш и требаат два такви медиуми: еден медиум што ќе застрашува и друг медиум што ќе биде застрашен. Застрашувањето не секогаш се пројавува физички, во смисла не е разорен физички акт. Затоа, предизвикува болка втемелена во претчувства. Бидејќи субјектот не го вкусил физичка болка претпоставува што ќе се случи, се ужасува, а состојбата на ужаснатост и пониженоста го болат силно. Таква е емоционалната болка и има редуцирана форма. Болката која произлегува од спознанието за неизбежните последици, се должи на физичките застрашувања. Во тој случај, субјектот точно знае што го чека. Затоа, трепери пред помислата дека нема да ги послуша ултиматумот на оној што го загрозува. Него го боли фактот, дека станал случајна жртва на толку монструозна ситуација.

При тоа, болката е перманентно симболична. И оној што ја чувствува и оној што ја гледа не можат да го видат нејзиното битие, бидејќи нема материјален израз, освен експресиите што ги прават оние што се допрени од неа. Таа не отсуствува затоа што нема материјален израз, туку затоа што никој не ја чувствува во даден момент од времето. Ако почне да присуствува афективно преку медиумите што ја симболизираат, тоа што нема да има каков-годе израз во надворешноста, нема да го поколеба нејзиното присуство. Немањето сопствен материјален израз е нејзин недостаток. Но самата се претвора во посакуван недостаток секогаш кога ќе отсуствува афективно, без оглед на симболичните пројави. Тоа што нејзиното битие нема негов сопствен материјален израз отсликува недостаток. Но недостатокот стекнува значење, толку колку што му е значајно на медиумот што тероризира да го разниша медиумот што е тероризиран и да покаже дека го разнишал сериозно. Болката е недостаток сама по себе и сама во себе, од поглед на изразите што му се припишуваат на нејзиното битие. Но откако ќе се појави, болката укажува на тоа дека е потенцијално самоизобилна и дека изобилството ќе расте толку колку што ќе продлабочува редуцираната болка и толку колку што ќе се заострува конкретната болка. Следствено, присуството и отсуството имаат врска со нејзината изобилност, а не со нејзините недостатоци. Недостатоците се ефемерни и се однесуваат на произволни симболични објекти, односно на спротивставени медиуми. Колку е поизобилна болката, толку е поприсутна независно од тоа на кој начин се пројавува, во кои изрази се канализира и кои од нив ги менува и во кои впечатоци станува доминантен фактор. Таа не отуствува затоа што ѝ недостигаат изрази што ќе ја посведочат, туку отсуствува затоа што нејзиното афективно влијание е мало. Изразите ќе си дојдат сами по себе, доколку болката се конкретизира и се заострува трансцендентно. Нејзиното битие е чисто затоа што е составено од чиста трансценденција. Колкава е нејзината сила, толку е силна и болката. Нејзината впечатливост повеќе се отсликува во чувствата што ги предизвикува, отколку во изгледот што ги одразува предизвиканите чувства.

Болката е битие-при-околноста. Тоа постепено се претвора во битие-кое-е-веќе-при субјектот: се дистанцира од генералната околност, се поврзува и солидаризира со одредена интенционална топосфера која се насочува кон субјектот. Заедно му се нaстрвуваат. Болката е алатка на парчето откинато од општата околност, но остава впечаток како да работи самостојно, иако прави се во координација со парчето. За сето време, болката е отсуство присутно во афективна смисла и присуство отсутно во материјално-естетска смисла. Болката може да се одрази како обопштено битие-при само ако е центар на афективната интеракција помеѓу медиумот што застрашува и застрашениот медиум. Интегралниот изглед и интегралната појава на односот помеѓу повредениот објект и објектот што повредува го извлекува на површина онтолошкиот модус. Улогата на модусот се стеснува правопропорционално со ширењето на неговата граматичка форма. Од битие-при се надградува во битие-кое-е-веќе-при. Објектот што повредува, со физичко и симболично застрашување, не ја отсликува болката во себе. Сам по себе, тој силно ја реферира. Но, без визуелната ко-компонента која го дополнува изразениот афект, односно без објектот што е повреден од другиот објект, болката не може да се пројави како генерално битие-при. Објектот што повредува ќе го насочува вниманието на субјектот кон објектот што бидува повреден. Овој ја открива сопствената состојба изразена физички и психички, а преку неа симболично и асоцијативно покажува колку е силна болката. Ситуацијата ја идентификува болката како израз на разбранувана психичка енергија, која целосно ја претставува субјективната внатрешност. Психичката енергија е дел од објектот кој има сопствена свест и сопствено тело. Начинот на кој нејзините движења го менуваат изгледот, покажува колку силно објектот е поврзан со сопствената субјективност и нејзината внатрешност. Болката ја открива субјективната внатрешност како интимна структура од која зависи целиот етос на објектот.

Прво болката беше априорно транспозиционирана и во субјективната внатрешност и во преовладувачката околност. После тоа, таа се премести во субјективната внатрешност. Последниот опис само ја дополни од друга перспектива истата ситуација. Сега субјектот повторно ја транспозиционира болката, овој пат во материјалната интеракција. Со тоа тој ја апроксимира нејзината априорна транспозиција. Тој се сосредоточува на чистата материјална интеракција, па изразот на болка го изедначува со неа и нејзината визуелна содржина. Кој сегмент и да го гледа, секој друг сегмент му се надоврзува автоматски и асоцијативно или буквално, т.е. еквизистентно. Дури и да не може да ја види во целост материјалната интеракција на објектите, затоа што самиот е објект засегнат и нападнат од објектот што повредува, субјектот може да ја замисли трансцептивно афективната и визуелна целина на интеракцијата. Трансцепцијата значи дека субјектот го вообразува делот од интеракцијата што не може да го види со сопствени очи и го комплементаризира вештачки со видливиот дел. Тој сака да го запознае афективниот изглед на болката во целост. Затоа кога објект-жртва е неговото тело, тој го вообразува oна што може да го антиципира и го припојува видливото за тоа што го вообразува. Всушност, она што го вообразува е копија од актуелната стварност на која не е тешко да и измисли аналогија по урнек на фотографското сеќавање.

Увидот во болката ја трансцендира материјалната интеракција која сега се претворила во единствена околност. Болката ја опфаќа околноста и ја претвора во себеси. Ако субјектот не може да ја проследи глетката до крај, тоа значи дека болката го достигнала максимумот и без остаток ја трансцендирала интерактивната околност. Субјектот ги поистоветува згрчените или врескави личносни изрази со растревожената психичка енергија. Нивното единство ѝ го припишува на материјалната интеракција и нејзината околност. Да не се пројавуваше болката вака, засекогаш ќе останеше затворена во субјективната внатрешност. Под „затворена“ мислиме и на случаите кога таа се оцртува најсублимно што може врз објективните изрази на изгледот. Ако ништо друго, за да не го измачува постојано садистичката глетка, субјектот мора да открие компулзивни островца, на кои ќе најде мир од премногу тревожните динамики и активности. Болката ги следи ваквите постапки, бидејќи таа лежи во основата дури и на сегментите кои не го прикажуваат нејзиното материјално-естетско јадро.

Сеопфатната перспектива на материјалната интеракција претворена во околност, ги ограничува можностите на субјектот болката да ја гледа само како афективен елемент на субјективноста. На пример, тој се обидува да ги ограничи перцептивните хоризонти врз односот помеѓу субјективноста и болката. Но, поради инертното пројавување на екстензивното искуство или затоа што сеопфатната перспектива е пренаметлива, тој болката не ја гледа како пасивна иманентна точка која се распространува по целиот израз на мачење. Во неговиот сегашен видик, болката не се поистоветува со субјективноста, со психичките енергии и со нивните телесни изрази кои се под нејзино влијание, ниту се изолира во застрашувачкото опкружување. Таа е живо насекаде транспозиционирано јадро што ги раздвојува и истовремено ги соединува внатрешното и надворешното, околноста и субјективната внатрешност. Болката е битие-при само ако се одрази апсолутно во материјалната интеракција: како страдание на мачениот и уживање кое мачителот го добива од глетката во сопственото злодело. Изразот на нанесување повреда и изразот на претрпена штета ја соконституираат околноста со примордијалните објекти и нивните трагични врски, затоа што се естетски дел од материјалниот процес. Дури и интеракцијата е драматична целина, ако садистот ужива во неа како во уметнички гест.

Иако болката е генерално битие-при кое се воплотува во материјалната интеракција, таа го прави тоа условно. Комплексот од интерактивни случувања ја зрачи болката на три начини во зависност од перспективата на застрашениот или мачен објект, од перспектива на мачителот или застрашувачкиот објект и од перспектива на сведокот и неговиот праг на толеранција спрема напрегнатата садистичка атмосфера. Така, во материјалната интеракција освен објектите, изразот на нивната интеракција и изразот на последиците од интеракцијата, влегува и духот на интеракција кој е чисто појавен. Тој се темели врз материјалните случувања, но во исто време зависи од душевниот склоп на субјективниот фактор во процесот. Интеракцијата и изразите се имплицирани во материјалниот процес. Но пристапот на субјективните фактори е нешто што излегува надвор и зависи од душевниот склоп, кој во случајов е класично монадичен. Според тоа, и генералното битие-при на болката, се дели на три сегменти, кои си противречат еден на друг. Поточно, третиот, дистанциран и пасивен интерактор, е отворен за воспоставување апроксимална врска со еден од субјективните фактори што стапиле во непосредна интеракција. Се зависи од неговите склоности и односите што ги негува кон нив.

Болката и духот на интеракција настануваат преку материјалниот однос на објектите кои се спротивставени на посебен начин. Болката ќе се воплотеше како беспрекорно генерално битие-при во комплексот на садомазохистички интеракции, ако духот на интеракција беше импрегниран во интеракциите. Пред да го откриеме духот на интеракција, болката беше независен ентитет што се издигнуваше над сите појави на кои им соприсуствуваше афективно. Неговото битие-при не само што беше генерално, туку не се распаѓаше на елементите на околноста, иако тие му беа живописен медиум. Откако настапи на сцена духот на интеракцијата болката не почна да зависи од динамичниот изглед на материјалниот однос, туку од впечатоците што објектите ги оставаат врз рецептивните рефлексии што учествуваат некако во него. Секој субјективен фактор ги третира на свој начин заедничките и каузални сценографски сегменти.

Робертсон С.Дж., Герцог И.И., Исторія христіанской церкви въ двухъ томахъ, Томъ Второй: отъ раздѣленія церквей до нашихъ дней, С-Петербург, 1891, с. 241. ↩︎
Одовде заклучуваме дека побудата е високо-електризирана намера која не секогаш се темели врз афектот на задоволство. ↩︎
Šmit J.Z., Estetski procesi, Gradina, Niš, 1975, s. 62. ↩︎
Philips E.H., The darker steed: Reason, passion and self-awareness, University College London, 2018,p. 116-117. ↩︎
Шлајермахер Ф., Дијалектика (1811), Октоих, Подгорица, 1999, с.16 ↩︎
Во природата на објектот е да биде потчинет. ↩︎
Оваа апорија е каркас на книгата…. Таму, изворен елемент што се вградува отпосле е непосредно – моќта. ↩︎
Левинас Е., Друкчије од бивства или с ону страну бивствовања, Јасен, Никшић, 1999, с. 109. ↩︎
Niče F., Zora, Moderna, Beograd, 1989, 41-42. ↩︎
Битијно-слободни. – Майнонг А., Самоизложение, Москва,2003,с. 21. ↩︎
Zahavi, D. (2003). Intentionality and phenomenality: A phenomenological take on the hard problem. Canadian Journal of Philosophy Supplementary Volume, 29, 63-92. ↩︎
Карактеризацијата и онтологијата се тавтолошки поими. Не постои битие ако не може да се окарактеризира и не постои карактеризација, карактеристика и карактер кои не се дел од некое битие, кои самите не се битија и кои го претставуваат одредени битија. Сепак под онтолошка карактеризација ја подразбираме поделбата на идеални и идеалн номинални форми и форми полни со содржина, изрази и контексти. ↩︎
Шилер Ф., Познији филозофско-естетски списи, Нови Сад, 2008, с. 75. ↩︎
Luman N., Društveni sistemi. Osnovi opšte teorije, Novi Sad, 2001, s. 360-361. ↩︎
Сублимната намера како поим без содржина е номинална идеална форма. ↩︎
Фрейд З., Малое собрание сочинений, Азбука, Санкт-Петерург, 2011, с. 738. ↩︎
Бодријар Ж., О завођењу, Октоих, Подгорица, 2001, с. 76. ↩︎
Ibid. ↩︎
Luhman N., Društveni sistemi. Osnovi opšte teorije, ↩︎
Lerner, H. D., & Peter, S. S. (1984). Patterns of object relations in neurotic, borderline and schizophrenic patients. Psychiatry, 47(1), pp. 77-92 ↩︎
Delez Ž, Logika smisla, Sandorf + Mizantrop, Zagreb, 2015, str. 160 ↩︎
Jung K.G. Aion, ↩︎
Lewin, K. (1936). A dynamic theory of personality: Selected papers. The Journal of Nervous and Mental Disease, 84(5), 180-191. ↩︎
(Свеста за) моќта, помамата и самозаљубеноста формираат неправилен изворен афективен тријаголник. Трите точки на поврзување се разликуваат според моќноста на нивната улога во господарскиот процес и нивното разновремено појавување на сцена темпирано од развојот и промената на душевните структури. ↩︎
Прогресивен образ го викаме оној што се движи кон конкретните произволни содржини, ама сеуште ги нема произведено ↩︎
Методот е пристап толку колку што му овозможува на субјектот да ги развива семантичките структури. И пристапот е метод толку колку што содржи сопствена структура врз основа на која субјектот изведува напредни постапки. Очигледно, двете форми на прогресивна активност тесно корелираат со секој иманентен механизам. ↩︎

Spirit and Society

Мрежи од доминантни структури

Leave a comment Cancel reply

Мрежи од доминантни структури

Share this:

Leave a comment Cancel reply